بریده‌هایی از کتاب کلیدهای‌ گفتن‌ و‌ شنیدن‌ با کودکان و نوجوانان

برای کمک به کنار آمدن با احساسات ۱. با توجه کامل به صحبت‌ها گوش کنید (شنود مؤثر داشته باشید). ۲. با استفاده از کلمه‌هایی مانند «اوه»، «فهمیدم»، «درست» و... نشان دهید که احساسات کودک را درک کرده‌اید. ۳. برای احساس‌های کودک اسمی پیدا کنید. ۴. آرزوها و خواسته‌های کودک را در عالم خیال برآورده سازید.

انکار مداوم احساسات کودکان ممکن است باعث سردرگمی و عصبانیت آنان شود. این کار، عدم شناخت احساسات و باور نکردن آن‌ها را به کودکان می‌آموزد.

هرچه برای برطرف کردن احساس ناراحتی کودک بیشتر تلاش کنید، او بیشتر در این حالت فروخواهد رفت و هرچه راحت‌تر احساس او را بپذیرید، کودک آسان‌تر می‌تواند با آن احساسات کنار بیاید

۴ روش ممکن برای کمک به کودکی که تحت فشار روحی است، عبارتند از: گوش دادن به حرف‌های او با توجه کامل، تصدیق احساسات کودک، گفتن یک کلمه: نام‌گذاری احساس‌های او و برآورده کردن تخیلی آرزوهایش. اما شیوه و چگونگی برخورد ما مهم‌تر از هر کلمه‌ای است که بر زبان می‌آوریم. اگر برخورد ما مهربانانه و شفقت‌آمیز نباشد، هر کلمه‌ای که بر زبان بیاوریم به‌نظر کودک دروغین و توهین‌آمیز خواهد آمد. کلمات، تنها درصورتی به دل کودک خواهند نشست که حامل احساس واقعی همدلی و یگانگی باشند.

وقتی در مقابله با مشکلی، راه‌حلی فوری در اختیار کودکان می‌گذاریم یا آن‌ها را نصیحت می‌کنیم، آنان را از کسب تجربه‌ای که بر اثر دست‌وپنجه نرم کردن با مشکلات پدید می‌آید، محروم کرده‌ایم.

۴ روش ممکن برای کمک به کودکی که تحت فشار روحی است، عبارتند از: گوش دادن به حرف‌های او با توجه کامل، تصدیق احساسات کودک، گفتن یک کلمه: نام‌گذاری احساس‌های او و برآورده کردن تخیلی آرزوهایش

با پاسخ فوری به کودکانمان، به آنان لطف نمی‌کنیم بلکه گویی تمرین‌های ذهنی آن‌ها را برایشان انجام می‌دهیم.

وقتی کودکان پرسش‌هایی دارند، در ابتدا خود آن‌ها شخصآ سزاوار هستند تا فرصت یافتن جواب را داشته باشند.

برای تشویق به استقلال ۱. به کودکان اجازه انتخاب بدهید. ۲. به تلاش کودک احترام بگذارید. ۳. سؤالات زیادی نپرسید. ۴. برای پاسخ به پرسش‌ها عجله نکنید. ۵. کودکان را به یافتن منابع خارج از منزل تشویق کنید. ۶. امید را از آنان نگیرید.

آنچه برای کودک اهمیت دارد این است که خود را به‌عنوان بخشی از راه‌حل بداند، نه پاره‌ای از مشکل.