بریده‌هایی از کتاب دور بهار را، سیم خاردار، نمی‌شود کشید

در ذاتِ هیچ گُلی نیست که بهار نباشد.

از دستِ هیچ کس، به تنهایی، کاری ساخته نیست. در بستر"ِارتباط"هاست، که توانمندی‌ها و توانایی ها، شکوفا می‌شوند

"جهش"، حرفه‌ی جهان است؛ و تحول و"تغییر"، قانونِ "تغییرناپذیرِ" آن!

دنیا، قُرصِ خواب آور نیست؛ تازیانه‌ی بیداری‌ست.

حرفِ کمی نبود قرار و مدارِ عشق؛ امّا چه فایده – که نفهمیم "یار" را!

ای که از دفتر"ِعقل"، آیتِ "عشق" آموزی! ترسم این نکته - به تحقیق - ندانی دانست.

عشق از کسی اجازه نمی‌گیرد!

باران، نخ و سوزنی‌ست، در دستانت: بر رویِ زمین، بهار را، می دوزی!

"و سُرخ تر از شهید هیچ دستی، در بهار، گُلی نکاشت! "

گفتم: "- ای جانِ جهان! دفترِ گل، عیبی نیست که شود فصلِ بهار، از می‌ناب آلوده

در بیابان گر، به شوقِ کعبه، خواهی زد قدم سرزنش‌ها چون کند خارِ مُغیلان غم مخور!

گر چه، منزل بس خطرناک است و، مقصد: ناپدید – هیچ راهی نیست، کان را نیست پایان؛ غم مخور!

روز هجران و، شبِ فُرقَتِ یار آخر شد. زدم این فال و، گذشت اختر و، کار آخر شد.

اَلَم یَانِ لِلَّذینَ امَنُوا اَن تَخشَعَ قُلُوبُهُم لِذِکرِ اللّهِ وَ ما نَزَلَ مِنَ الحَقِّ؟!... آیا هنوز، وقت آن نرسیده است، که مومنان، دل هاشان – در هوای یاد خدا، و آن حقیقت‌ها که فرو باریده است – بلرزد و، بریزد؟!...

به خود آمدن و دل دادن، زمینه‌ی زندگی‌ست؛

مُعجزه‌ی بهار، حرفِ کمی نیست؛ بهار، طرحِ شکوفایی‌ست!

بهار، وقتی می‌آید – که هر خانه یی، گُلخانه‌یی شود و هر دانه یی، درختی؛ و هر باغی، بهشتی؛ و هر استعدادی، "دنیا"یی؛ و هر دلی، "دریا"یی!...

شکوفه‌های شورانگیزِ بهار – ساده و خودمانی، عینِ خاک زلال و روشن، عینِ آب و"بی طمع"، عینِ عاشقی‌ست!...

صبا، به تهنیتِ پیرِ می‌فروش آمد که موسمِ طرب و، عیش و، ناز و، نوش آمد. تنورِ لاله چنان بر فروخت باد بهار که غنچه، غرقِ عَرَق گشت و گل به جوش آمد.