بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

اما من خودم هستم، این روح من است، این تن من است، اگر در تمام این دنیا هیچ نداشته باشم و چیزی متعلق به من نباشد، میدانم که روح من و جسم من از آن من است  و من با وجود تمام این سنگینی خودم هستم... این منی ست که اگر روزی در آیینه ببینمش به یادش خواهم آورد...

مسخره است دنبال کسی بگردی که نمیخواهد پیدایش کنی!

اصلا نمی‌فهمیدم چرا باید این همه مهربان باشد! نمی‌فهمیدم این همه خوبی برای کسانی که بدی میکنند یعنی چه!... سالها گذشت و من هیچ وقت مثل مادربزرگ زندگی نکردم...

 وما با چشم های گود رفته هر شب ماه را نگریستیم...

من از اینکه هنوز در مورد اعتماد به نفس و خودباوری زنان کتاب نوشته میشود، عمیقا ناراحت میشوم...

کاش زندگی شوخی بود، مثل جوکی که خدا تعریف کند وتمام جهان یک صدا بخندند...

این که تو نمیدانی و من هم نمیگویم تقصیرهیچ کداممان نیست! ندانستن و نگفتن جزیی از شب است... چنان که ماه نگفت و ماهی ندانست! ستاره نگفت و پنجره ندانست! باد نگفت و برگ ندانست!

هر کجا خسته شدی، کفش هایت را به پا کن! آنگاه صدای زنگی به گوشمان خواهد رسید و کسی به ما خواهد گفت از کجا شروع کنیم... تا این بار که آموزگار از ما بپرسد کجای این فصلیم؟ دیگرهمدیگر را با اضطراب نگاه نکنیم....

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...

ما هرگز جهان را در آغوش نگرفته ایم! ما تنها به استقبال زمین آمده ایم...

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند... تو در سکوت بیشتر شنیده خواهی شد...

همیشه کاری میکرد که باید میکرد و من مدتها او را نمی‌فهمیدم! اصلا نمی‌فهمیدم چرا باید این همه مهربان باشد! نمی‌فهمیدم این همه خوبی برای کسانی که بدی میکنند یعنی چه!... سالها گذشت و من هیچ وقت مثل مادربزرگ زندگی نکردم... یک شب آیینه‌ای دستم داد  خودم را در آیینه دیدم... شخصی با هزاران تصویر... من می‌دانم که شب سیاه است من می‌دانم که روح سفید است من دیده‌ام که رنگ ها دنیای ما را عوض می‌کنند...  من سفید را انتخاب میکنم، چون این انتخاب من است... و شاید سیاه انتخاب بعضی‌ها... من باید زودتر از اینها میفهمیدم که باید سفید بمانم چون سفید انتخاب من بود... و سیاه شاید انتخاب بعضی ها...

ما باید خودمان را از این منجلاب متعفن حقارت و گناه بیرون بکشیم... ما باید برای خودمان کاری بکنیم...

در زندگی لحظه هایی هست که آدم فکر میکند هیچ کس را دوست ندارد... یا حتی از هیچ کس کینه ای ندارد... و قلبش خالی میشود... من حالا حس میکنم قلبم خالی شده است...

و من لبخند میزنم... و تو هرگز نخواهی فهمید این صورتک خندان شب ها چه خواب هایی میبیند!

ما درافکارمان حبس شده ایم، مثل ماهی کوچک دراقیانوسی بزرگ... وحشت آورست تمام دنیایت آبی و خیس باشد... و میدانی؟ داستان ما ازماهی ها هم غم انگیزتر است!...

تو هیچ میدانی چرا رنگین کمان هرگز به پنجرهٔ ما عادت نکرد؟  و پستچی دیگر در خانه یمان را نزد؟!  خورشید هر روز خانهٔ ما را گرم میکند اما تو بگو چه فایده وقتی سالهاست پستچی به در خانه یمان نکوبیده؟ تو تا به حال گلهای قاصدک را دیده ای؟؟؟ حیف میشود اگر برای رساندن پیغام ما پرپر شوند!...

کاش زندگی شوخی بود، مثل جوکی که خدا تعریف کند وتمام جهان یک صدا بخندند... آنگاه دست روی دلم بگذارم و تمام دردها و رنج ها را بالا بیاورم... و زمین از گند این رنج ها بوی تعفن بگیرد...

و پاییز غم انگیز... وای بر احوال این چشم ها... تو نمیدانی چند پاییز دیده اند!

باز هم دنیا هر چه زور زد نتوانست به او بفهماند که باید بی خیال باشد... باز هم چایش سرد شد...