بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...

تو هیچ میدانی چرا رنگین کمان هرگز به پنجرهٔ ما عادت نکرد؟

من در جهانی پر از سکوت هستم... من در جهانی پراز سؤال هستم... در این میان احساس میکنم نیروهایی مرا به جهاتی هدایت میکنند... افسوس که اعتماد و تشخیص راه برایم دشوار است...

ما باید بتوانیم شبی قبل از تابیدن ماه، خانه هایمان را روشن کنیم...

انتخاب ما همیشه بین بدتر و بدترش بود

ببین! بعضی ها پس از مردن هم کار خود را درست انجام میدهند چارلز بوکوفسکی هنوز هم کار خود را درست انجام میدهد

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند...

ما درافکارمان حبس شده ایم، مثل ماهی کوچک دراقیانوسی بزرگ

ما برای آزار دادن یکدیگر به این دنیا نیامده ایم...

کی تمام میشود قصهٔ ظلم و جورشان؟ بیا بگو... کی تمام میشود آه و بغضمان؟ بیا بگو...

شما با آدم های خوب زندگیتان خوب باشید... شما لبخندهای احمقانه یتان را در کوچه ای نفرین شده رها کنید... و دردها، گله ها، چهره های عبوستان را پیش آدم های خوب زندگیتان نبرید... شما با آدم های خوب زندگیتان خوب باشید...

ما فقط میدانیم هرگزهمدیگررا اینگونه نخواسته ایم!...

دلم میگیرد از کوچه های تنگ و تاریک این شهر... از ریه های تنگ و باریک این شهر، که صدای سرفه های خسته اش مدت هاست خواب از سرم پرانده ... می بینی؟ خزان غم کوچکی ست! فصل های بعدی را یادمان نداده اند... اشک نمی افتد بر گونه های یخ زدهٔ زمین...

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...

من سقوط را حس کرده ام، بی آنکه بر فراز آسمان رسیده باشم... پایم میلغزید، حسی در من شکست! من به عمیق ترین گودال خزیدم ...

و یک روز همه چیز تمام میشود...

کاش خانم جان بیشتر از انسانیت با من سخن میگفت تا امروز میتوانستم پایم را فراتر از مرزهای دختر بودن و پسر بودن بگذارم و مرزهای انسانیت را هر روز و هر روز برایم تکرار میکرد، نه بایدها و نبایدهای  ذهن خودش  و ذهن دیگران را... من از این همه باید و نباید بی دلیل، از این همه بدبینی، از این همه نگاه، رنج بسیاری میبرم... من از اینکه هنوز در مورد اعتماد به نفس و خودباوری زنان کتاب نوشته میشود، عمیقا ناراحت میشوم... که چرا باید اینطور باشد، که چرا قبلا اینطور بوده، که چرا هنوز اینطور مانده؟ اصلا هر چه که بوده...

ما هرگز تجربه ای از پرواز نداشته ایم!...و سالها در حسرت آسمان مانده ایم!...

از اینکه یک عمر دخترهایش را طوری بزرگ کرد که به گمان خودش پسرها مرتکب خطا نشوند بدم می آید، آخر اهالی محل حوصلهٔ تربیت کردن پسرها را نداشتند و به نظر در تنگنا قرار دادن دخترانشان راحت تر و بی دردسرتر بود...

کمی لبخند بزن، اشکالی ندارد اگر طنین خنده ات تمام گورستان را پر کند...