بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!...

رویای مرا کسی نکشت... رویای مرا کسی ندزدید... شاید دیگر کتاب نخوانم... همیشه رویای رفتن به جایی دیگر را داشتم... اما در هر سطر از کتاب هایی که خواندم، نوشته بودند: آدمی هر کجا که رود خودش را به همراه دارد... و اینگونه شد که رویایم در سطرهای کتاب ها نابود شد!...

من فکر میکنم آدم باید لحظه ای را انتخاب کند و قلبش را خالی کند تا با چیزهای دلخواهش پر شود...

رویای مرا کسی نکشت... رویای مرا کسی ندزدید... شاید دیگر کتاب نخوانم... همیشه رویای رفتن به جایی دیگر را داشتم... اما در هر سطر از کتاب هایی که خواندم، نوشته بودند: آدمی هر کجا که رود خودش را به همراه دارد... و اینگونه شد که رویایم در سطرهای کتاب ها نابود شد!...

کاش زندگی شوخی بود، مثل جوکی که خدا تعریف کند وتمام جهان یک صدا بخندند...

دنیا هر چه زور زد نتوانست به او بفهماند که باید بی خیال باشد... باز هم چایش سرد شد...

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند... تو در سکوت بیشتر شنیده خواهی شد...

آه چه میگفت پدر؟...زبان سرخ سر سبز میدهد بر باد...

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند... تو در سکوت بیشتر شنیده خواهی شد...

و من لبخند میزنم... و تو هرگز نخواهی فهمید این صورتک خندان شب ها چه خواب هایی میبیند!

من دیده‌ام که رنگ ها دنیای ما را عوض می‌کنند...  من سفید را انتخاب میکنم، چون این انتخاب من است... و شاید سیاه انتخاب بعضی‌ها... من باید زودتر از اینها میفهمیدم که باید سفید بمانم چون سفید انتخاب من بود... و سیاه شاید انتخاب بعضی ها...

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند... تو در سکوت بیشتر شنیده خواهی شد...

ما همان روز که بادبادک هایمان را رها کردیم، کودکی  را به باد دادیم...

حتی اگر هیچ کس هم نفهمد ما بی گناه بوده ایم... ما هرگز جهان را در آغوش نگرفته ایم! ما تنها به استقبال زمین آمده ایم... ما هرگز سمت آسمان نشانه ای نگرفته ایم! ما تنها بادبادک هایمان را هوا کرده ایم...

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند... تو در سکوت بیشتر شنیده خواهی شد...

خسته ایم، چرا تمام نمیشویم پس؟! بیا بگو... مرده ایم، اما رنج میکشیم هنوز! بیا ببین...

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...

و من لبخند میزنم... و تو هرگز نخواهی فهمید این صورتک خندان شب ها چه خواب هایی میبیند!

ما درافکارمان حبس شده ایم، مثل ماهی کوچک دراقیانوسی بزرگ...