بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

دنیا هر چه زور زد نتوانست به او بفهماند که باید بی خیال باشد... باز هم چایش سرد شد...

دنیا هر چه زور زد نتوانست به او بفهماند که باید بی خیال باشد... باز هم چایش سرد شد...

همه چیز تمام میشود... و ما آنقدر بلند میخندیم که فرشتهٔ کوچک به نشانهٔ تسلیم دست هایش را بالا میبرد و ماشه ای شلیک میشود در مغز ما!...

شاید باید گاهی تمام افکار درون سرمان را بیرون بریزیم! باید تمام درونیاتمان را بالا بیاوریم... تا خالی شویم، خالی و سبک... آنقدر که بتوانیم ساعت ها بخندیم...

میگویند مرده ها دستشان از دنیا کوتاه است اما من حالا میدانم لبخندم تنها چیزیست که او در این دنیا جا گذاشته است...

هر کجا خسته شدی، کفش هایت را به پا کن!

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند... تو در سکوت بیشتر شنیده خواهی شد...

حقیقت این است که حقیقت تمام آن چیزی نیست که ما می بینیم و میپنداریم...

ما پیرهای اخمویی شده ایم که در نگاهمان سالهای حسرت خوابیده...

آدم باید لحظه ای را انتخاب کند و قلبش را خالی کند تا با چیزهای دلخواهش پر شود...

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...

ما درافکارمان حبس شده ایم، مثل ماهی کوچک دراقیانوسی بزرگ...

در چشم هایمان رازهایی ست مگو!

ما برای آزار دادن یکدیگر به این دنیا نیامده ایم...

ما برای آزار دادن یکدیگر به این دنیا نیامده ایم... باید برویم، باید خیلی راحت برویم!... حتی میشود بخندیم...آنقدربلند که مادربزرگ بپرسد: امروزآفتاب از کدام طرف درآمده؟! اگرمیدانستیم، وای اگرمیفهمیدیم!...شاید همه چیزجوردیگری میشد... دیگر چیزی گوشهٔ ذهنمان باقی نمانده است! ما فقط میدانیم هرگزهمدیگررا اینگونه نخواسته ایم!...

چیزی کم است!... بله! باید لبخند هم بزنم...

کمی لبخند بزن، اشکالی ندارد اگر طنین خنده ات تمام گورستان را پر کند...

آدمی هر کجا که رود خودش را به همراه دارد...

تنها عروسک ها میدانستند دوست داشتن آدم ها چه قدر تصنعی ست! من این را از نگاهشان فهمیده ام...ببین! انگار خشکشان زده باشد...

من میدانم، من میفهمم که برای ماه تابیدن در آسمان دلپذیرتر از افتادن در حوض کوچک خانهٔ ماست... اما من هر شب ماه را در مشتم میگیرم و یکشنبه ها کمی نورانی تر کف دستم میتابد...حتی اگر تو هیچ هم ندانی!...