بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

کی تمام میشود آه و بغضمان؟ بیا بگو...

پس چرا گل های ما پژمرده اند؟ بیا ببین... زاری میکنم هر شب ضجه میزنم، چرا گل های ما پژمرده اند؟...

اما از پشت این پنجره صداهایی میشنوم... صداهایی مخصوص شب... صدای افتادن برگ... صدای آهنگی که هیچ گاه معلوم نمیشود از پشت کدامین کوه می آید!...

نه او میفهمید من چه میگویم، نه من میفهمیدم او چه میگوید!

من از این همه باید و نباید بی دلیل، از این همه بدبینی، از این همه نگاه، رنج بسیاری میبرم...

ما همان روز که بادبادک هایمان را رها کردیم، کودکی  را به باد دادیم... من هر شب در رویایم نخ بادبادکم را به آسمان گره میزنم اما صبحی نیامده که آن را دوباره در آسمان پیدا کنم...

میدانی من بارها به قاب تلویزیون زل زده ام و عمیقا احساس خشم کرده ام!

آدمی کوچک با ترس های بزرگ در دنیایی کوچک!..

نمیفهمم مقیاس بزرگ شدن چیست و چگونه است! من فقط میدانم که تنها ترس هایم بزرگ شده اند...

کوچک که بودم از گربه ها میترسیدم، از تاریکی میترسیدم...

من هر شب برایت دعا میکنم... من هر روز به تو فکر میکنم... من هر روز با تو سخن میگویم، حتی اگر تو هیچ هم ندانی!...

دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!...

تو تا به حال گلهای قاصدک را دیده ای؟؟؟ حیف میشود اگر برای رساندن پیغام ما پرپر شوند!...

تو هیچ میدانی چرا رنگین کمان هرگز به پنجرهٔ ما عادت نکرد؟  و پستچی دیگر در خانه یمان را نزد؟!

ما همه اشتباه میکنیم... ما همه گند میزنیم... ما گاهی آنقدر غلط میرویم که تمام پل های پشت سرمان را خراب میکنیم...

تو باید خودت را ببخشی... تو باید خودت را دوست بداری...

عشق ورزیدن زندگیت را روشن میکند وشاید تمام هدف خلقت همین باشد...

امید چیز بسیار خوبیست، زیبا دیدن از آن بهتر است...

زمان بسیاری از چیزها را آشکار میکند

بعضی چیزها را نمیتوان پرسید! بعضی چیزها را هرچه قدر هم بخواهی نمیتوانی قبول کنی!...