بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

ما درافکارمان حبس شده ایم، مثل ماهی کوچک دراقیانوسی بزرگ...

درچشم هایمان رازهایی ست که شب ها جایی به خواب نمیدهند و مادربزرگ هنوزهم به خاطر شب بیداری هایمان متاسف است!...

دست روی دست گذاشته ایم، بیا ببین... چشم روی هم گذاشته ایم، بیا ببین... هر چه میگذرد ساکت ترمیشویم، بیا ببین... هر چه میگذریم شرورترمیشوند، بیا ببین...

بخندیم...آنقدربلند که مادربزرگ بپرسد: امروزآفتاب از کدام طرف درآمده؟!

او همیشه کاری میکرد که باید میکرد و من مدتها او را نمی‌فهمیدم!

عصرها دلم غروب میکند خورشید هم که نیست خنده هایم افول میکنند کمی آرام تر...خاطره ای باز دارد عبور میکند! آه خسته میشوم، اشک میشوم، دارم غروب میکنم! با کس نگفته ام سخن رازهایم مرموزتر از غروب میشود حافظ هم جواب مرا نمیدهد فالهایم سفید و پوچ میشود...

عطر دلپذیری دارد هوایی که در آن ماه و ستاره ها میچرخند و شهابی که به گمانم همان برق نگاه توست!

من هرگز شما را دوست نداشته ام اما طبق عادت مثل احمق ها خندیدم!...

من از اینکه خانم جان زنها را مسئول سربه راه کردن مردها میداند متنفرم، از اینکه یک عمر دخترهایش را طوری بزرگ کرد که به گمان خودش پسرها مرتکب خطا نشوند بدم می آید، آخر اهالی محل حوصلهٔ تربیت کردن پسرها را نداشتند و به نظر در تنگنا قرار دادن دخترانشان راحت تر و بی دردسرتر بود...

من سقوط را حس کرده ام، بی آنکه بر فراز آسمان رسیده باشم...

شاید بیشتراز اینکه ماهی ها باید در دریا باشند حق آدم ها باشد که در دریا ریخته شوند!.

آنچنان هم مهم نیست، اگر برایمان دست نزنند... تو در سکوت بیشتر شنیده خواهی شد...

من سنگینم از سنگینی کلمات شما! و این ضعف آشکار من است... اما من خودم هستم... و تو هرگز نخواهی فهمید... و تو هرگز نخواهی فهمید... و من هرگز از یاد نمیبرم... و من باز لبخند میزنم...

این من هستم وشما نمیدانم آیا خودتان هستید؟

و من لبخند میزنم... و تو هرگز نخواهی فهمید این صورتک خندان شب ها چه خواب هایی میبیند!

هر که از حیاط ما انار دزدید اتفاقا شب ها کابوس قشنگی هم دید!

و تو با ترحم نگاهم میکنی و میگویی خودت باش! در حالی که جفتمان میدانیم تو چه میخواهی... این مردمی که نمیخواهند خودت باشی و تو را مینگرند و میگویند: این آدم چه قدر غمگین است! و شما به من میگویید خودت باش... در حالیکه همه میدانیم منظورمان از این حرف ها کشک است...

ما که نخواستیم بیشتر ازحقمان

چه مرگمان شده؟ زودتر بیا بگو...

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...