بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ سؤالی که در دهه‌ی بیست سالگی باید از خود بپرسید

زیرکانه‌ترین کاری که می‌توانید بکنید این است که ۷۷% درمورد موضوعی مطمئن باشید و به راهتان ادامه دهید. اگر در مسیر به ناهمواری رسیدید، دنبالش کنید؛ ببینید شما را به کجا می‌رساند. تنها زمانی می‌توانید ببینید چه‌چیزی در انتهای مسیر وجود دارد که بالا بروید و بادقت به اطراف نگاه کنید.

هیچ شغلی کامل و بی‌عیب‌ونقص نیست. هیچ شریک زندگی‌ای کامل نیست. هیچ دوستی کامل نیست. هیچ زمانی کامل نیست. هیچ خانواده‌ای کامل نیست. هیچ کلیسایی کامل نیست. هیچ محله‌ای کامل نیست. هیچ جوابی کامل نیست. هیچ راهی کامل نیست.

بزرگ‌ترین ریسک در دههٔ بیست و سی‌سالگی این است که هیچ ریسکی نکنید.

هیچ‌وقت به چیزی که می‌خواهی نمی‌رسی چون هیچ‌وقت دنبالش نرفتی.

شکست داستان شما را خراب نمی‌کند، بلکه کمک می‌کند آن را بنویسید.

بزرگ‌ترین تفاوت بین کارآفرینان با سایر افراد این است که آنها به مشکلات و موانع به‌چشم فرصت نگاه می‌کنند. کارآفرینان یک مشکل را می‌بینند و هیجان‌زده می‌شوند، چون می‌خواهند برای پیداکردن راه‌حل کمک کنند. اگر هیچ مشکلی وجود نداشت هیچ شغلی هم وجود نداشت. هر شغلی برای حل یک مشکلی به‌وجود آمده است.

گاهی‌اوقات نگرانی دستش را دقیقاً روی حقیقت می‌گذارد و تنها کاری که شما باید برای خلاصی از نگرانی بکنید این است که آنچه او با صدای بلند به شما می‌گوید را انجام دهید.

برای قبول مسئولیت پروژهٔ بزرگ محل کارتان داوطلب شوید، حتی اگر فکر می‌کنید از حدتان بیشتر است. قبولش کنید و بعد بررسی کنید که چطور باید انجامش دهید. با انجام کارهایی که می‌ترسید توانایی انجامشان را نداشته باشید چیزهای بیشتری یاد می‌گیرید. بدون‌توجه به ترس به راهتان ادامه دهید و بعد، در دفعات بعدی ترستان کمتر خواهد شد.

اگر از دورِهم‌بودن می‌ترسید، همین‌الان به پنج نفر که دوست دارید با آنها ملاقات کنید ایمیل بزنید و از آنها دعوت کنید یکدیگر را ببینید.

اگر کاری هست که احساس می‌کنید باید انجام دهید اما از برداشتن اولین قدم می‌ترسید، همین‌الان آن کار را انجام بدهید. منتظر نمانید تا احساس بهتری نسبت به آن کار پیدا کنید. انجامش بدهید. بعد وقتی انجامش دادید احساس بهتری به آن پیدا خواهید کرد.

این دست خودمان است که غُر بزنیم یا برای خلق رویدادی جدید تلاش کنیم. این دست خودمان است که وقتمان را بیهوده هدر دهیم یا برای خلق رویدادی جدید تلاش کنیم. این دست خودمان است که از همه‌چیز انتقاد کنیم یا برای خلق رویدادی جدید تلاش کنیم.

اِمی واین‌هاوس، خوانندهٔ پاپ/جازی که به‌طور غم‌انگیزی به‌خاطر مسمومیت الکلی و یکسری اعتیادهای دیگر در سن بیست‌وهفت‌سالگی درگذشت، دیدم. از بسیاری جهات تماشای این مستند برایم سخت بود. موفقیتی که او به‌دست آورد باعث سقوطش شد- به‌هردلیلی او نمی‌توانست یا نمی‌خواست که اقدامی برای بهترشدن حالش بکند. آهنگ موفق و مشهور او دربارهٔ خودداری از رفتن به مرکز ترک اعتیاد بود، درحالی‌که، آنچه او بیش‌از هرچیزی نیاز داشت، رفتن به مرکز ترک اعتیاد بود. موفقیت باعث کم‌شدن سختی‌ها و کشمکش‌های زندگی نمی‌شود، بلکه حتی سوخت‌وساز آنها را بیشتر هم می‌کند.

«خطرناک‌ترین شغلی که می‌توانید در دههٔ بیست‌سالگی داشته باشید یک شغل راحت و آسان است.»

در هر داستان بزرگی، قهرمان داستان همیشه قبل‌از رسیدن به اوج هرچه دارد را ازدست می‌دهد.

آدم‌های منتقد، بدبین و واقع‌گراها هیچ‌وقت نمی‌خواهند رؤیای شما به‌حقیقت بپیوندد. ممکن است به‌زبان بگویند که دوست دارند رؤیایتان برآورده شود، اما هم‌زمان با همان کلمات تمام جنبه‌های رؤیایتان را تکه‌تکه می‌کنند تااینکه چیزی از آن باقی نماند. روی صحبتم بیشتر با واقع‌گراهاست. آنها به‌شدت فریبنده‌اند، چون آنها ترس و عدم‌اعتمادبه‌نفس خودشان را به شما منتقل می‌کنند و اسمش را توصیه می‌گذارند. مشخصاً همهٔ ما نیاز به توصیهٔ افرادی مطمئن و قابل‌اعتماد داریم تا از واقعیت‌ها صحبت کنند، اما اینکه به افراد غیرقابل‌اعتماد اجازه دهیم درمورد رؤیاهایمان صحبت کنند به‌همان اندازه‌ای مسخره و اشتباه است که اجازه دهیم یک بچهٔ پنج‌ساله به ما بگوید چطور رانندگی کنیم. تشخیص اینکه از چه‌کسی توصیه و مشورت بگیریم گاهی از خودِ توصیه مهم‌تر است.

در راهِ دنبال‌کردن یک هدف هیچ‌چیز قدرتمندتر از افرادی که در آن زمان با آنها در ارتباط هستید، نیست؛ مثل گروهی از نویسندگان و اساتیدی که نام خودشان را «اینکلینگز» گذاشته بودند و هر هفته باهم قرار می‌گذاشتند و باهم کتاب می‌خواندند و درباره‌اش بحث می‌کردند. یکی از اعضای گروه اینکلینگز جی.آر.آر تالکین و یکی از آنها هم سی.اس. لوئیس بود.

چرا زندگی عادلانه نیست؟ اگر کتابی با عنوان «۱۰۱ سؤالی که نباید در دههٔ بیست‌سالگی از خودتان بپرسید» می‌نوشتم، سؤالِ «چرا زندگی عادلانه نیست؟» حتماً در صدر آن سؤالات قرار می‌گرفت. سؤالی که درکنار سؤالات دیگری مثل «چطور است امروز را هم با این تفکر که فقط یک‌بار زندگی می‌کنیم بگذرانم؟» و «مؤثرترین راه برای آه‌وناله‌کردن در شبکه‌های اجتماعی چیست؟» قرار می‌گرفت.

بیایید دست از اینترنت برداریم تا این اتفاق بیفتد. بیایید به‌جای آن، باهم ارتباط برقرار کنیم. وقتی از گشتن در اینترنت به ارتباط برقرارکردن با آدم‌های حقیقی روی آوردم، همه‌چیز برایم تغییر کرد. اگر کار با اینترنت را کنار بگذارید و سراغ ارتباط برقرارکردن با آدم‌ها بروید، ضمانت می‌کنم که چنان موقعیت‌های شغلی بهتر و ارتقای شغلی‌ای نصیبتان خواهد شد که قبلاً تجربه نکرده بودید. ماشین‌وار کارکردن با اینترنت را متوقف کنید و مثل یک انسان، با افراد ارتباط برقرار کنید.

اگر تمام تفاوت‌ها را ازبین ببریم، تمام احتمالات برای اتفاقات غیرمنتظره و فوق‌العاده را هم ازبین برده‌ایم.

از شلوغی و از عواملی که باعث حواس‌پرتی‌مان می‌شود استقبال می‌کنیم. به اعلان‌های گوشی‌مان معتاد شده‌ایم؛ باعث می‌شوند احساس مهم‌بودن بکنیم و غرقِ شادی شویم.