بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ سؤالی که در دهه‌ی بیست سالگی باید از خود بپرسید

«هرگز تسلیم نشوید. هرگز تسلیم نشوید. هرگز، هرگز، هرگز، هرگز؛ تسلیم هیچ‌چیز نشوید، بزرگ یا کوچک، خرد یا کلان. به‌جز درمقابل تصمیمات درست قاضی، هرگز درمقابل هیچ‌چیز تسلیم نشوید. هرگز درمقابل زور تسلیم نشوید. هرگز درمقابل اقتدار و برتری ظاهری دشمن تسلیم نشوید.»

ما با تظاهر به بی‌نقص‌بودنِ زندگی‌مان نمی‌توانیم باهم ارتباط برقرار کنیم، بلکه ازطریق دردِدل‌کردن دربارهٔ سختی‌ها و کشمکش‌های زندگی‌ست که باهم صمیمی می‌شویم.

درطول تغییر و تحولات زندگی چه‌چیزی شما را روبه جلو راهنمایی می‌کند؟ ترس یا ایمان؟ ایمان می‌گوید: این تحول مرا به جایی بسیار بهتر خواهد رساند پس به حرکت ادامه بده. ترس می‌گوید: مرا به همان‌جایی که بودم برگردان چون بااینکه وحشتناک بود اما حداقل می‌دانستم باید انتظار چه‌چیزی را داشته باشم.

گشتن دنبال یک راه کامل، کامل‌ترین راه برای ناامیدی کامل است.

او تصمیم به یکسری تغییرات عمده برای آنچه پیش‌رویش قرار داشت گرفت. تصمیم گرفت روزهای پیش‌رویش را تاریک نبیند، بلکه آنها را فرصتی بزرگ برای افرادی بزرگ ببیند تا کارهای بزرگی را برای دلایل بزرگ انجام دهند. چرچیل به‌جای آنکه تمام تمرکزش را روی درد و ناراحتی‌اش بگذارد به اهداف عمده‌اش توجه داشت.

برای دههٔ بیست‌سالگی‌تان مدام باید از پاک‌کن استفاده کنید و روی آن تجدیدنظر داشته باشید. باید همین‌طور باشد. شکست تنها زمانی اتفاق می‌افتد که شما دست از نوشتن برمی‌دارید، زمانی که سراغ صفحهٔ بعدی نمی‌روید و آن را سفید رها می‌کنید درحالی‌که درست در همان صفحه قرار است اصل داستان زندگی شما رقم بخورد.

درست مثل ماه که دو رو دارد، در عکس‌های همهٔ آدم‌ها، زندگی‌شان و قصه‌هایشان همیشه دو رو وجود دارد. خورشید در یک لحظه نمی‌تواند به تمام قسمت‌های ماه بتابد. افراد اندکی هستند که بتوانند صادقانه بگویند تمام جنبه‌های زندگی بزرگسالی‌شان منحصربه‌فرد است یا همان‌طور که برنامه‌ریزی کرده بودند پیش می‌رود. یاد گرفته‌ام کسانی که این حرف‌ها را با صدای بلند و باافتخار به‌زبان می‌آورند معمولاً آنهایی هستند که تاریک‌ترین رویِ ماه را در زندگی‌شان دیده‌اند.

باید حاضر باشیم در روابط دوستانه‌مان ریسک کنیم. بعضی دوستی‌ها را در دوران حساس ادامه دهید و دوستی‌های دیگری را که مدام شما را به عقب و روبه پایین می‌کشانند رها کنید. منظورم از دوستانی که مثل سندان هستند این است: کسی که همیشه در زندگی‌تان از او تأثیرات بد دریافت کرده و حرف‌های منفی شنیده‌اید. کسی که واقعاً دلش نمی‌خواهد تغییر، پیشرفت و موفقیت شما را ببیند چون می‌خواهد همچنان پیش او بمانید. اگر یک «دوست» بیش‌از هر دشمنی همواره به شما ضربه بزند، شک دارم که او بهترین گزینه برای دوستی باشد.

ما با تظاهر به بی‌نقص‌بودنِ زندگی‌مان نمی‌توانیم باهم ارتباط برقرار کنیم، بلکه ازطریق دردِدل‌کردن دربارهٔ سختی‌ها و کشمکش‌های زندگی‌ست که باهم صمیمی می‌شویم.

دیواری که برای حفظ ظاهر مقابل خود کشیده‌ایم فقط آدم‌ها را از ما دور نگه می‌دارد. درحالی‌که غرورمان ازدست رفته و روی زمین بی‌جان افتاده تلاش می‌کنیم آن را دست‌نخورده نگه داریم.

دههٔ بیست‌سالگی‌تان، سپری‌کردن سال‌ها برطبق برنامه‌ریزی‌هایتان نیست، بلکه دربارهٔ انطباق، تغییر و رشد شماست.

باید برای رسیدن به یک هدف، باهدف زندگی کنیم

منتظر یک برنامه و نقشهٔ عالی نمانید. منتظر یک فرصت عالی نمانید. منتظر یک لحظهٔ الهام‌بخش نمانید. دنیا به روش‌های منحصربه‌فرد شما نیاز دارد. همهٔ ما به طعم و مزه‌ای که شما به این دنیا می‌بخشید نیاز داریم. وقت آن رسیده که زندگی را آن‌طور که واقعاً می‌خواهید زندگی کنید، چون دنیا به داستان شما نیاز دارد.

اولین قدم برای خلق یک اثر به‌هم‌ریختن است.

تا مدت‌ها در دههٔ بیست‌سالگی‌ام اضطراب و نگرانی داشتم چون ناخودآگاه برای رسیدن به آینده دنبال راه کامل و تمام‌عیاری می‌گشتم که اصلاً وجود نداشت. گشتن دنبال یک راه کامل، کامل‌ترین راه برای ناامیدی کامل است.

آن لموتِ نویسنده به‌درستی توصیف کرده: «نبخشیدن مثل خوردن مرگ‌موش و انتظار برای مردن موش است.»

وقتی به‌شدت احساس درد و ناامیدی می‌کنید به‌همان شدت هم می‌توانید راه‌حلی برای آن پیدا کنید

گاهی‌اوقات آنچه درحال‌حاضر ناامیدی به‌حساب می‌آید لطفی‌ست که بعدها به آن پی می‌بریم. اصلاً مشخص نیست که «ناامیدی» در آینده چه‌شکلی به‌نظر می‌رسد.

آرام باشید و ایمانتان را حفظ کنید. هرچه بیشتر تلاش می‌کنم کارها طبق برنامه‌ریزی‌ام و در مدت‌زمانی که پیش‌بینی کرده‌ام پیش بروند، بیشتر ناامید می‌شوم. این را می‌دانم و بااین‌حال، همچنان برنامهٔ روزانه‌ام را با تمام جزئیات دنبال می‌کنم. هرچه بیشتر خودم را با شرایط وفق می‌دهم ایمانم بیشتر می‌شود که خداوند دارد کارها را خیلی بهتر از آنچه من می‌توانم، پیش می‌برد؛ حتی اگر نتوانم این را در همان لحظه درک کنم اما فکرش به من آرامش می‌بخشد. این یک ایمان کورکورانه نیست، بلکه ایمانی با چشمانِ کاملاً باز است که می‌بیند خداوند تابه‌حال چندبار در زندگی به‌دادم رسیده است. اگر قرار بود فقط به‌دنبال آنچه می‌توانیم ببینیم باشیم، آن‌وقت هرآنچه که در نهان درحال رخ‌دادن است را ازدست می‌دادیم.

آیفن، سیگارِ نسل امروز است. ما نسل رفرش‌کردن هستیم؛