بریده‌هایی از کتاب ماجرای نیمرو

همهٔ جذّابیتی که اون اتاق برای من داشت به واسطهٔ کتابخونهٔ بزرگی بود که همهٔ دیوارهای اتاق رو پوشونده بود.

شاید علّت اینکه کمی با هم‌سن‌وسال‌هام متفاوت بودم، کتاب بود. کتاب، کتاب و کتاب. من خیلی زود با کتاب آشنا شدم. با کمک مامانم کمی زودتر از سنّم خوندن رو یادگرفتم. البته فقط خوندن، نه نوشتن

این حقیقت رو عمیقاً پذیرفتم که زندگی یعنی اطاعت محض از اتّفاقات معمول و غیرمعمول؛ و محکوم بودن به اینکه فقط بتونی یه تماشاچی خوب باشی؛ که البته شاید زیبایی زندگی همین باشه. اطاعت محض بدون هیچ پرسشی!

ولی می‌تونم جواب یکی از سؤال‌های بزرگ زندگیت رو بدم؛ اینکه چرا بعضی آدم‌ها خودکشی می‌کنن به خاطر اینه که جرأت زندگی کردن ندارن و اینکه چرا بعضی آدم‌ها خودکشی نمی‌کنن به این علّته که جرأت خودکشی رو ندارن

من تلخی هر روز رفتنش و توهّم اینکه آیا «دوباره برمی‌گرده یا نه» رو هنوز روی قلبم خیلی سنگین حس می‌کنم.

چقدر تغییرات ظریف و نرم و محلول در گذر زمان اتّفاق می‌افتن. چقدر خودم رو فراموش کردم. باید خودم رو مرور کنم. باید منِ امروزم رو بشناسم. باید با خودم صادق باشم. من کی هستم؟

. برنده اونیه که آرومه. برنده اونیه که با آدم‌های آروم زندگی می‌کنه

چقدر تغییرات ظریف و نرم و محلول در گذر زمان اتّفاق می‌افتن. چقدر خودم رو فراموش کردم. باید خودم رو مرور کنم. باید منِ امروزم رو بشناسم. باید با خودم صادق باشم. من کی هستم؟

دقیق‌شدن توی گذشتهٔ افراد، تغییرات مثبتی ایجاد نمی‌کنه؛ امّا ناآگاهی هم شهوت دونستنِ گذشتهٔ آدم موردعلاقه‌م رو ارضا نمی‌کنه.

«تغییر»؟ من با تغییر میونه‌ای ندارم. عمدتاً با تغییر کنار نمی‌آم. من مجموعهٔ تجربه‌ها، دیده‌ها و شنیده‌ها، گرمی‌ها و سردی‌ها و شاهد حملهٔ میلیون‌ها کلمه و حس و خاطره‌م؛ از سال‌ها پیش تا همین الآن. حالا قراره توی ۴۰ دقیقه مصاحبت با یک دکتر مشاور، چه تغییر مسخره و سطحی‌ای بکنم؟