بریده‌هایی از کتاب چگونه بزرگ شویم؟

از نبی اکرم (ص) نقل شده که فرمود: «فرزندانتان را به سه ویژگی و خصلت مؤدب کنید: به دوستی پیامبرتان، دوستی اهل بیت او و قرائت قرآن [وانس با مفاهیمش]»

«نشان ادب تو همین بس که از آنچه در دیگران نمی‌پسندی دوری کنی»

امام صادق (ع) که بزرگی را در دانش دانسته و فرموده است: «هر که برای خدا دانش بیاموزد و برای خدا بدان عمل کند و برای خدا به دیگران بیاموزد، از او در ملکوت آسمان‌ها به بزرگی و عظمت یاد شود...»

نیک خواهان دهند پند و لیک/نیک بختان بوند پند پذیر.

سه جمله از امیر مؤمنان (ع) که درباره ادب است: هر که را خواهی [از طریق محبت و بخشش] ممنون خود کن تا بر او فرمانروا شوی؛ به هر که خواهی نیاز پیدا کن تا اسیرش باشی؛ از هر که خواهی بی‌نیازی جو تا همتای او گردی»

«دانش و ادب جان بهای توست، پس در فراگرفتن آن دو، کوشا باش که هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود، قدر و ارزش‌ات فزونی می‌گیرد»

 دین، سراپا سوختن اندر طلب/انتهایش عشق و آغازش ادب/ آبروی گُل ز رنگ و بوی اوست/ بی‌ادب، بی‌رنگ و بو، بی‌آبروست

ره مُلکِ سعادت را تواند بی‌خطر رفتن/ به‌دست خود ز آیین ادب هرکس عصا دارد (صائب)

در روایتی می‌فرماید از جمله حقوقی که فرزند بر عهده پدر دارد، این است که او را ادبی شایسته و نیکو بیاموزد

حدیثی از پیامبر اکرم (ص) درباره قرآن نقل شده که فرمود: «اَلقُرآنُ مَأْدُبَةُ الله فتعلّموا مأدُبته ما استطعتم» ؛ که آن را ترجمه کرده‌اند: «قرآن، سفره ضیافت خداوند است تا آن‌جا که می‌توانید از این سفره ضیافت، بیاموزید». یکی از مفسرین بزرگ قرآن، درباره مأدبه می‌گوید: مأدُبه به ضم دال، طعام ضیافت است ولی اگر به فتح دال (مأدَبه) بخوانیم هم صحیح است و در آن صورت معنای حدیث این می‌شود: «قرآن، ادبستان خداست، تا آن‌جا که می‌توانید از این ادبستان، بیاموزید». طبیعی است که آموختن از ادبستان و آموزشگاه، بیشتر به محتوای حدیث که موضوع تعلم و آموختن است، سازگار است تا آموختن از سفره و ضیافت.