بریده‌هایی از کتاب چگونه بزرگ شویم؟

از نبی اکرم (ص) نقل شده که فرمود: «فرزندانتان را به سه ویژگی و خصلت مؤدب کنید: به دوستی پیامبرتان، دوستی اهل بیت او و قرائت قرآن [وانس با مفاهیمش]»

امام صادق (ع) که بزرگی را در دانش دانسته و فرموده است: «هر که برای خدا دانش بیاموزد و برای خدا بدان عمل کند و برای خدا به دیگران بیاموزد، از او در ملکوت آسمان‌ها به بزرگی و عظمت یاد شود...»

«نشان ادب تو همین بس که از آنچه در دیگران نمی‌پسندی دوری کنی»

نیک خواهان دهند پند و لیک/نیک بختان بوند پند پذیر.

سه جمله از امیر مؤمنان (ع) که درباره ادب است: هر که را خواهی [از طریق محبت و بخشش] ممنون خود کن تا بر او فرمانروا شوی؛ به هر که خواهی نیاز پیدا کن تا اسیرش باشی؛ از هر که خواهی بی‌نیازی جو تا همتای او گردی»

«دانش و ادب جان بهای توست، پس در فراگرفتن آن دو، کوشا باش که هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود، قدر و ارزش‌ات فزونی می‌گیرد»

 دین، سراپا سوختن اندر طلب/انتهایش عشق و آغازش ادب/ آبروی گُل ز رنگ و بوی اوست/ بی‌ادب، بی‌رنگ و بو، بی‌آبروست

ره مُلکِ سعادت را تواند بی‌خطر رفتن/ به‌دست خود ز آیین ادب هرکس عصا دارد (صائب)

در روایتی می‌فرماید از جمله حقوقی که فرزند بر عهده پدر دارد، این است که او را ادبی شایسته و نیکو بیاموزد

حدیثی از پیامبر اکرم (ص) درباره قرآن نقل شده که فرمود: «اَلقُرآنُ مَأْدُبَةُ الله فتعلّموا مأدُبته ما استطعتم» ؛ که آن را ترجمه کرده‌اند: «قرآن، سفره ضیافت خداوند است تا آن‌جا که می‌توانید از این سفره ضیافت، بیاموزید». یکی از مفسرین بزرگ قرآن، درباره مأدبه می‌گوید: مأدُبه به ضم دال، طعام ضیافت است ولی اگر به فتح دال (مأدَبه) بخوانیم هم صحیح است و در آن صورت معنای حدیث این می‌شود: «قرآن، ادبستان خداست، تا آن‌جا که می‌توانید از این ادبستان، بیاموزید». طبیعی است که آموختن از ادبستان و آموزشگاه، بیشتر به محتوای حدیث که موضوع تعلم و آموختن است، سازگار است تا آموختن از سفره و ضیافت.

«پدرم سه ادب به من آموخت ... به من فرمود: پسرم! هر که با دوست بد همنشینی کند سالم نمی‌ماند، و هر که گفتار خود را مهار نکند پشیمان می‌گردد، و هر که به جاهای بد در آید آماج تهمت و بدگمانی می‌شود»

«بهترین میراثی که پدران برای فرزندان می‌گذارند ادب است نه ثروت؛ زیرا که ثروت می‌رود و ادب می‌ماند»

فرمود: «من ادب شده خدایم و علی ادب شده من»؛ و نیز علی (ع) فرمود: پیامبر را خداوند ادب کرد و او مرا؛ و من مؤمنان را ادب می‌کنم و برای بزرگواران، ادب به ارث می‌گذارم».

ادب، آب حیاتی بود که خداوند به بهترین آفریده‌اش یعنی پیامبر (ص) نوشانده بود؛ گوهری که معبود به محبوب بخشید: «خداوند، مرا ادب نمود و چه نیکو ادب نمود»!  و نیز خواندم: «خداوند عزّ و جلّ پیامبر خود را ادب نمود و نیکو ادب نمود و چون ادب را در او به کمال رساند فرمود: «به‌راستی که تو دارای خویی بزرگ، هستی»؛ «آنگاه کار دین و امت را به او سپرد تا بندگانش را اداره کند»؛ و نیز: خداوند پیامبر خود را ادب کرد و چون او را، چنان‌که می‌خواست، بار آورد، به وی فرمود: «به‌خوبی فرمان ده و از نادانان روی گردان»؛ وقتی پیامبر خدا این کار را برای او انجام داد، خداوند وی را ستود و فرمود: «راستی که تو دارای خویی بزرگ هستی»