بریده‌هایی از کتاب معرفت نفس (جلد دوم)

اگر از شما پرسیده شود هدف از خلقت چیست؟ بگویید: ما از خدائیم و هدف، رفتن به سوی خدا و مقام وصول است

منتهای سیر تو خداست و این، هدف از خلقت انسان است.

مثلاً در آیهٔ «شهد الله» که راجع به قرائت آن فراوان تأکید شده است، می‌خوانیم: (شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ وَ الْمَلائِکةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ قائِماً بِالْقِسْطِ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ)

به تعبیر استاد بزرگوار ما حضرت امام (، قرآن کتاب نازل و این دعاها کتاب صاعد است. قرآن از طرف خدا به ما نازل شده و ما با دعاها و امثال کتاب مفاتیح‌الجنان محدّث قمی، کلماتمان را رو به خدا می‌فرستیم.

گمشدهٔ انسان، خداست. بعضی‌ها خدا را می‌یابند، نظیر فرد تشنه که تشنگی را می‌یابد.

همهٔ عالم، برای این انسان خلق شده و در خلقت عالم، انسان هدف بوده است.

قرآن شریف در هفت‌هشت‌ده آیه می‌فرماید: هدف در خلقت، مقام «وصول و شهود» است.

به بازگشت انسان به سوی خدا و رفتن به نزد او، مقام وصول و مقام شهود می‌گویند.

این جلد از کتاب، شامل چهار فصل است که در آن، به چهار هدف مهمّ از اهداف خلقت انسان از منظر قرآن کریم، پرداخته شده است. این اهداف عبارتند از: «نیل به مقام وصول و شهود»، «دستیابی به بهشت جاودان»، «ارتقاء به مقام عبودیّت و بندگی»، «صعود به مقام آدمیّت».

(أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکمْ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ وَ أَسْبَغَ عَلَیکمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً) ای انسان تو به مقام و مرتبهٔ خود توجّه نداری! قدر و منزلت تو به اندازه‌ای بالاست که عالم را برای تو خلق کرده‌اند. نه تنها این کرهٔ زمین و این کهکشان‌ها و آسمان اوّل، بلکه همهٔ آسمان‌ها و همهٔ عالم وجود را برای تو خلق کرده‌اند. در این آیهٔ شریفه، نکتهٔ لطیف و شیرینی نیز هست، اینکه انسان باید عالم وجود را مسخّر خود کند. انسان خلق شده تا همهٔ عالم وجود را تا آسمان هفتم و نیز حتّی عرش خدا را مسخّر خویش کند.

قرآن کریم در آیات فراوانی بیان می‌فرماید: (أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکمْ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ وَ أَسْبَغَ عَلَیکمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً) ای انسان تو به مقام و مرتبهٔ خود توجّه نداری! قدر و منزلت تو به اندازه‌ای بالاست که عالم را برای تو خلق کرده‌اند. نه تنها این کرهٔ زمین و این کهکشان‌ها و آسمان اوّل، بلکه همهٔ آسمان‌ها و همهٔ عالم وجود را برای تو خلق کرده‌اند. در این آیهٔ شریفه، نکتهٔ لطیف و شیرینی نیز هست، اینکه انسان باید عالم وجود را مسخّر خود کند. انسان خلق شده تا همهٔ عالم وجود را تا آسمان هفتم و نیز حتّی عرش خدا را مسخّر خویش کند. امّا این انسان برای چه خلق شده است؟ خداوند سبحان در قرآن پاسخ می‌دهد که انسان را برای خودم خلق کردم: (وَ اصْطَنَعْتُک لِنَفْسی) چنین قدر و منزلتی بسیار رفیع است