بریده‌هایی از کتاب معرفت نفس (جلد دوم)

قرآن کریم در آیات فراوانی بیان می‌فرماید: (أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکمْ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ وَ أَسْبَغَ عَلَیکمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً) ای انسان تو به مقام و مرتبهٔ خود توجّه نداری! قدر و منزلت تو به اندازه‌ای بالاست که عالم را برای تو خلق کرده‌اند. نه تنها این کرهٔ زمین و این کهکشان‌ها و آسمان اوّل، بلکه همهٔ آسمان‌ها و همهٔ عالم وجود را برای تو خلق کرده‌اند. در این آیهٔ شریفه، نکتهٔ لطیف و شیرینی نیز هست، اینکه انسان باید عالم وجود را مسخّر خود کند. انسان خلق شده تا همهٔ عالم وجود را تا آسمان هفتم و نیز حتّی عرش خدا را مسخّر خویش کند. امّا این انسان برای چه خلق شده است؟ خداوند سبحان در قرآن پاسخ می‌دهد که انسان را برای خودم خلق کردم: (وَ اصْطَنَعْتُک لِنَفْسی) چنین قدر و منزلتی بسیار رفیع است