بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

جسور و شجاع باشید؛ اما دقت کنید که به کسی توهین نکنید. خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست. نظر خود را بیان کنید... اما حتماً هنگام اظهارنظر لبخند بزنید. به کم‌تر از ارزش خود قانع نشوید... اما مؤدبانه آن‌را درخواست کنید. سخت تلاش کنید... اما آن‌را آسان جلوه دهید.

اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

«شجاع باش، نه بی‌نقص»

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست. اگر می‌گفتیم گور پدرش چطور؟

وقتی از نیاز آزاردهندهٔ بی‌عیب‌بودن چشم می‌پوشیم یا می‌توان گفت وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم

ما حتی قبل از آن‌که کاری را بیازماییم، قصد داریم بی‌عیب‌ونقص باشیم. نیاز به بی‌عیب‌بودن به اشکال مختلفی مانع ما می‌شود. زمانی که در عمق درون خود می‌دانیم که باید از حق خود دفاع کنیم، چنین کاری انجام نمی‌دهیم؛ زیرا نمی‌خواهیم زورگو، بدجنس یا صریحاً آزاردهنده باشیم. زمانی که عقیدهٔ خود را بیان می‌کنیم، در کشمکش و سبک و سنگین‌کردن هستیم که چگونه حرف‌مان را بیان کنیم و سعی داریم به‌میزان کافی جسور و بی‌محابا باشیم، بدون آن‌که برتری‌طلب و خشن به نظر برسیم.

به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند.

حفاظ نرمی که اطراف ما پیچیده شده با عشق و مراقبت همراه است، به همین دلیل هیچ‌کس متوجه نمی‌شود که چقدر این مسئله ما را از ریسک‌پذیری و دنبال‌کردن رؤیاها در بزرگ‌سالی مجزا و دور می‌کند.

که بگویند تا چه اندازه آن‌ها را تحت‌تأثیر قرار داده است و حتی مجلهٔ فرچون آن‌را یکی از الهام‌بخش‌ترین سخنرانی‌های سال ۲۰۱۶ نامید است. اما می‌دانید وقتی آن‌را تماشا کردم، چه دیدم؟ موهای بیش‌ازحد فر و آرایشی که به‌شدت شلوغ است. من بر زندگی میلیون‌ها دختر و زن تأثیرگذاری می‌کردم و به تنها چیزی که می‌توانستم فکر کنم، این بود: چرا کسی به من نگفت ظاهرم شبیه به کسی بود که قصد رفتن به کاباره را دارد؛ نه کسی که قرار است روی سن در مقابل میلیون‌ها نفر سخنرانی کند؟

از میان تمامی مقالات و مباحثی که تولید شده است، تحقیق دانشگاه بریگم یانگ برای من از همه دل‌نشین‌تر بود. پروفسور سارا ام. کوین ۱۹۸ بچهٔ مهدکودکی را زیر نظر گرفت و متوجه شد که ۹۶ درصد دختران به‌شیوه‌ای با «فرهنگ پرنسسی» سروکار داشته‌اند. این تعجب‌برانگیز نیست؛ اما جالب‌تر آن است که چگونه هنگام بررسی این کودکان در سال بعد متوجه شد که هرچه این دختران فیلم‌های پرنسسی بیش‌تری تماشا می‌کردند و با اسباب‌بازی‌های پرنسسی بازی می‌کردند، بیش‌تر رفتارهای زنانه کلیشه‌ای مانند آرام بازی‌کردن، اجتناب از کثیف‌شدن، سلطه‌پذیری، مطیع‌بودن، ضعف فیزیکی و ارزش‌دادن به ویژگی‌هایی مانند حمایتگری، لاغری، زیبایی و مفیدبودن از خود نشان می‌دادند. این مسئله ما را به‌شیوه‌هایی عمیق تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؛ چه به آن آگاه باشیم و چه آگاهی نداشته باشیم.

وقتی می‌گویم «آن را بتکانید»، منظورم این است که عملاً ناامیدی، شرم یا پشیمانی‌ای را که آویزان شماست و از پیشرفت شما جلوگیری می‌کند بتکانید.

آموزش ذهن به تمرکز کم‌تر بر افکار دیگران و تمرکز بیش‌تر بر کسی یا چیزی که می‌خواهید باشید.

هیچ لحظهٔ ایدئالی برای شروع وجود ندارد، همان‌طور که هیچ مدل بی‌نقصی از شما نیز وجود ندارد.

«رفتم و به‌هرحال امتحانش کردم. اگر صبر کنید که همه‌چیز هماهنگ شود، باخته‌اید.»

دیگر صبر نکنید تا زمانی که آماده شوید. طبق گفتهٔ سیسیل ریچاردز، اگر منتظر هستید همه‌چیز هماهنگ شود، تا آخر عمر منتظر خواهید ماند

راهبرد: پیش از آن‌که آماده باشید، شروع به کار کنید

نیازی نیست برای گفتن حقیقت تندوتیز صحبت کنید؛ فقط روراست، آرام، صادق و کاملاً محترمانه برخورد کنید.

زمانی که با دیواری از ترس برخورد می‌کنید، درعوضِ تمرکز بر آن‌چه باعث ترس شما می‌شود، سعی کنید قدمی به عقب بردارید و از خود بپرسید: اگر این کار را انجام ندهم، به چه قیمتی برایم تمام خواهد شد... و کدام گزینه‌ها من را بیش‌تر می‌ترسانند؟

اما فکر تمام‌شدن وقت انجام این کار من را بیش‌تر به وحشت می‌انداخت. ترس از پشیمانی می‌تواند محرک پرقدرتی باشد.