بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

وقت آن رسیده است که شجاعت را خصلتی دست‌یافتنی تعریف کنیم، صرف‌نظر از جنسیت و بیولوژی.

من به شما نمی‌گویم که برای رسیدن به اهداف‌تان بیش‌تر تلاش کنید. آن‌چه به شما می‌گویم، این است که اجازه ندهید ترس مانع از دنبال‌کردن اهداف‌تان شود. می‌خواهم به شما بگویم پیش از تلاش‌کردن، تسلیم نشوید.

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.» اگر چنین حرفی صحت داشته باشد که فکر می‌کنم دارد، پس شجاعت کلید دستیابی به بهترین زندگی‌ای است که می‌توانیم برای خود بسازیم.

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست.

ما به‌شیوه‌ای تربیت شده‌ایم که فرض کنیم اگر تمام نقاط بی‌نقصی را به هم وصل کنیم، باعث می‌شود به احساس خرسندی برسیم. حتی نمی‌دانیم این تا چه حدی در ما نهادینه شده است. تفکری که به ذهن ما خطور می‌کند انقلابی است: شاید «زندگی بی‌نقص» واقعاً آن‌قدرها هم بی‌نقص نباش.

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم. مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

ما از دختران مطیع به زنان مطیع تبدیل می‌شویم و با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

قطعاً شب‌هایی را با نگرانی از برداشت همکار، آشنا یا حتی یک غریبه از حرف خودم گذرانده‌ام و بسیاری مواقع با فرد کنار آمده‌ام، درصورتی‌که باید به حسابش می‌رسیدم.

ما حتی قبل از آن‌که کاری را بیازماییم، قصد داریم بی‌عیب‌ونقص باشیم. نیاز به بی‌عیب‌بودن به اشکال مختلفی مانع ما می‌شود. زمانی که در عمق درون خود می‌دانیم که باید از حق خود دفاع کنیم، چنین کاری انجام نمی‌دهیم؛ زیرا نمی‌خواهیم زورگو، بدجنس یا صریحاً آزاردهنده باشیم. زمانی که عقیدهٔ خود را بیان می‌کنیم، در کشمکش و سبک و سنگین‌کردن هستیم که چگونه حرف‌مان را بیان کنیم و سعی داریم به‌میزان کافی جسور و بی‌محابا باشیم، بدون آن‌که برتری‌طلب و خشن به نظر برسیم. ما پیش از هر تصمیمِ هرچند کوچک، با وسواس تمامی زوایا را تحلیل، بررسی، و سنجش می‌کنیم و خدا نکند که دچار خطا شویم؛ احساس می‌کنیم دنیا به پایان رسیده است.

از زمانی که دختر کوچکی بودم، همواره قصد داشتم بهترین باشم. هر کاری که انجام می‌دادم تلاشی بود به‌منظور باهوش و شایسته به‌نظررسیدن من و ایجاد فرصت‌هایی که من را باهوش و کارآمد جلوه دهند. همهٔ این انتخاب‌های من برای ساخت «من بی‌نقص» بود؛ زیرا باور داشتم که نتیجهٔ آن زندگی بی‌نقص خواهد بود.