بریده‌هایی از کتاب فلسفه‌ی کامو

خدایان فکر کرده‌اند که این سرنوشت لاعلاج او را درهم خواهد شکست، امّا سیسوفوس، در روایت کامو، نیرومندتر از خدایان است. او با اشتیاقی لجوجانه دل به کارش می‌دهد و بیچارگی‌اش را هم نمی‌پذیرد، و بدین‌ترتیب خدایان را به مسخره می‌گیرد. کامو می‌نویسد: «سرنوشتی نیست که نتوان با تمسخر و تحقیر بر آن غلبه کرد»

اگر خداوند رحمتش را از بخش عمده بشریت دریغ می‌دارد، پس نیازی جدّی هست که بی‌کمک خداوند در خدمت نفرینیان باشیم.

مورسو در پایان رمان بیگانه درمی‌یابد که وضع او که زندانی محکوم به مرگ است تفاوتی اساسی با سرنوشت هیچ انسان دیگری ندارد زیرا: «فقط یک سرنوشت باید مرا انتخاب کند، و همراه با من میلیاردها آدم ممتاز دیگر... دیگران هم همگی روزی محکوم به مرگ خواهند شد.»

کامو از همه چیز نازی‌ها بدش می‌آمد. از نژادپرستی‌شان، از یهودستیزی‌شان، از توتالیتاریسمشان، از خونسردانه آدم‌کشتنشان.