بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

این ستاره‌شناس با استفاده از منطق علمی، کشف خود را در کنگره‌ی بین‌المللی ستاره‌شناسی اعلام کرد که باعث ایجاد جنجال بزرگی شد؛ اما چون لباس‌ سنتی تُرک‌ها را تنش می‌کرد، هیچ‌کس حرف‌هایش را باور نکرد. آدم‌بزرگ‌ها این‌طوری‌اند دیگر...

اگر مرا اهلی کنی، آن‌وقت به همدیگر نیازمند می‌شویم. آن‌وقت تو در تمام دنیا برای من منحصربه‌فرد می‌شوی و من هم در تمام دنیا برای تو بی همتا می‌شوم...

«چیزهایی که مهمند، هیچ‌وقت با چشم دیده نمی‌شوند».

«اما من همه‌جا را دیده‌ام، هیچکس اینجا نیست.» شاه جواب داد: «خب، تو می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی.»

به فراموشی سپردن یک دوست، همیشه غم انگیز است.

شازده‌کوچولو ماتش برده بود. همه‌ی آن‌ها شبیه گل خودش بودند. با بهت و حیرت پرسید:‌ «شماها کی هستین»؟ شکوفه‌های گل سرخ جواب دادند: «ما گل سرخیم». شازده کوچولو آهی کشید و بسیار احساس بدبختی کرد . گلش به او گفته بود در تمام کهکشان مثل او وجود ندارد»!

به فراموشی سپردن یک دوست، همیشه غم انگیز است

چشم‌ها قادر به دیدن نیستند، آدم‌ها باید با قلب‌شان ببینند...

آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی».

«اگر کسی عاشق یک گل باشد که توی میلیون‌ها و میلیون‌ها ستاره، فقط یک شاخه از آن باشد، برای شاد شدنش کافی است، فقط نگاهی به ستاره‌ها بیندازد و با خودش بگوید: گل من یک‌جایی میان این ستاره‌هاست؛ اما اگر گوسفند گل را بخورد، در یک لحظه، همه‌ی ستارگانش خاموشی شده باشند. خوب، تو فکر می‌کنی که این‌ها مهم نیست»؟ دیگر نمی‌توانست حرف بزند؛ چون کلماتش با هق‌هق گریه قطع شد.

فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند».

آدم‌های خودپسند هرگز هیچ صدایی را نمی‌شنوند، جز صدای تعریف و تمجید.

«خب، تو می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی.»

سوزن‌بان گفت: «آدمیزاد هرگز از جایی که هست راضی نمی‌شود».

«می‌دانی؟! وقتی کسی خیلی دلش گرفته باشد، دوست دارد غروب آفتاب را تماشا کند»!

آدم‌های خودپسند هرگز هیچ صدایی را نمی‌شنوند، جز صدای تعریف و تمجید.

به یاد روباه افتادم: اگر کسی اجازه بدهد که اهلی‌اش کنند، باید خطر گریه کردن را هم قبول کند.

اما رازی را که می‌خواستم بهت بگم، یک راز بسیار ساده است: فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند».

روباه آهی کشید و گفت: «حیف که هیچ‌چیز کامل نیست»!

نمی‌بایست از او فرار می‌کردم. باید به مهر و محبتی که پشت کلک‌های معصومانه‌اش بود، پی می‌بردم. گل‌‌ها همه‌شان پر از این‌جور تضادها هستند؛ اما من خام‌تر از آن بودم که راه عشق ورزیدن به او را بدانم