بریده‌هایی از کتاب سایه باد

بسیار به‌ندرت اتفاق می‌افتد با کتابی مواجه شویم که تأثیر و نفوذ آن با خواندن اثری برابری کند که برای نخستین بار روح و جان‌مان را به چالش کشیده است.

هدیه به خاطر لذت بردن کسی‌یه که اون را می‌ده نه به خاطر شایستگی و لیاقت کسی که اون را می‌گیره.

احساس می‌کردم با میلیون‌ها میلیون صفحات رهاشده به حال خود، جهان‌ها و ارواحی بی‌صاحب، غرق‌شده در اقیانوس ظلمانی عمارتی بی‌نام‌ونشان روبه‌رو هستم که رازهای تمام دنیا را در دل خود دارند در حالی که بیرون از آن دیوارها، درون قلب تپندهٔ جامعه‌ای به ظاهر زنده، مردمی نادان و بی‌اطلاع، هر روز بیش از روز قبل، حافظهٔ جمعی خود را از دست می‌دادند و همه‌چیز را فراموش می‌کردند. و گاه با خودم فکر می‌کردم که شاید حتی آن مردمان هم دانسته فراموش می‌کردند، شاید گذر از رنج‌ها و دردهای بشری به آن‌ها اثبات کرده بود که عاقل کسی است که کمتر بداند و بیشتر فراموش کند.

حس پرستش‌آمیزم به او دائماً بیشتر و بیشتر می‌شد چرا که حماقت بی‌انتهای بشری همواره ما را وا می‌دارد به کس یا چیزی وابسته شویم که بیش از هر چیز یا هرکس دیگر به ما آسیب می‌رساند و رنج و درد را بر وجودمان هموار می‌سازد

هرگز به هیچ‌کس اعتماد نکن، دانیِل. به‌خصوص افرادی که همیشه تحسین‌شون می‌کنی و در ذهنت بزرگ‌ترین انسان‌ها هستن. همیشه همون آدم‌ها بیشترین بار رنج و درد را روی دوشِت می‌گذارن و تو را به سمت بدترین مصیبت‌ها هدایت می‌کنن

ارزش یک راز وابسته به کسانی است که باید آن را حفظ کنند

شاید او هم مثل مانکن‌های عروسکی پشت ویترین مغازه‌ها به دام جادوی جاودان جوانی افتاده بود تا نمایش‌دهندهٔ چیزی باشد که از وی انتظار می‌رفت.

آن‌چه در زبان‌های مُرده می‌شه پیدا کرد در ذهن به خواب‌رفتهٔ جهانِ به ظاهر بیدار اطرافت یافت نمی‌شه.

حاضرم به شما اطمینان بدم که ما نمونه‌های ناامیدکننده‌ای در تعریف انسان هستیم.»

اما پدر کلارا معتقد بود تودهٔ ملت‌ها هرگز خود را در آینهٔ تاریخ و فرهنگ قضاوت نمی‌کنند به‌خصوص آن زمان که تیرگی تصویر جنگ بر ذهن‌شان سایه افکنده باشد.