بریده‌هایی از کتاب تنهایی من کرگدنی است که تو را دوست دارد

بانو! من قرار نیست شاعر باشم من فقط بی‌قرار ِتوام.

بانو! شعر من سپید نیست بی تو، همه چیز سیاه است.

بانو! بهترین سفر گم شدن با توست.

تنهایی من کرگدنی است که تو را دوست دارد

قلب تنها زندانی است که صاحبش را اسیر می‌کند.

آن دختر آن سوی میز به دنبال چیزی یا شاید اتفاقی بود لاک‌ را با خیالی آسوده بر ناخن می‌کشید و به پسر‌بچه‌ها لبخند می‌زد.

آن زن جای پایش بر روی برف شعر می‌شود.

چمدانم را بر می‌دارم برای دیدنت به خواب می‌روم.

بانو! در لبخند گندمگون یک زن ابدیتی شاعرانه است...

پایان هر داستان نقطه است، نقطه.

روز را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب و روز را نفس‌کشیدن را تنها برای دوست‌داشتن تو دوست دارم.

بانو! آیا تشبیه‌کردن تو به گل، گناه بزرگی نیست؟

۲۹ خانه؛  پنجره و درو دیوار نیست تویی که در انتظار من چای می‌نوشی.

روز را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب و روز را نفس‌کشیدن را تنها برای دوست‌داشتن تو دوست دارم.

تنها سایه‌ی سیاه یک پرنده کافی است، تا یک دیوانه را هوایی کند.

دخترِ کوچک گریه نکن آن ستارگان زیبا که در آسمان می‌بینی از من و تو تنهاترند، شاید که تنهایی و تاریکی و رسوایی زیبایشان کرده دختر کوچک گریه نکن شاید تو هم ستاره‌ای!

افتادن یک برگ برای تو، تنها افتادن یک برگ بود و برای برگ مرگ.

این برف نیست که می‌بارد فرشتگان‌اند که نامه‌هایی به زمین می‌آورند

به جنگ من برخیز به فتح تو مشتاقم بی‌هیچ خون‌ریختنی تمام مرا اشغال کرده‌ای!

مرا به یاد نیاور، من دریاچه ارومیه‌ام!