بریده‌هایی از کتاب تنهایی من کرگدنی است که تو را دوست دارد

افتادن یک برگ برای تو، تنها افتادن یک برگ بود و برای برگ مرگ.

من از زندگی تنها لیوانی آب می‌خواستم که در گرمایِ آتش‌سوزِ بی‌کسی در آرامشی بی‌نهایت بنوشم.

به تو رسیدن از تو دور شدن بود.

قلب تنها زندانی است که صاحبش را اسیر می‌کند.

بانو! باد در موهای تو، مفهومِ بودنش را جست‌وجو می‌کند.

آخ! اگر روزی زمین دهن باز کند به شوقِ بوسه‌ی تن من.

برخیز رستمِ من اندوهِ رفتنت سُهرابت را کُشت!

بانو! جایی برای رفتن ندارم فقط از یادت‌به‌یادت می‌گریزم.

بانو! درونم زلزله آمده است، برای خاکسپاری دردهایم بیا...

دخترِ کوچک گریه نکن آن ستارگان زیبا که در آسمان می‌بینی از من و تو تنهاترند، شاید که تنهایی و تاریکی و رسوایی زیبایشان کرده دختر کوچک گریه نکن شاید تو هم ستاره‌ای!

بانو! مرا در آغوش‌گیر من هیچم تا به حال هیچکس را به جرم در آغوش‌گرفتن هیچی، مجازات نکرده‌اند.

گیسویت شب‌های اسپانیاست که مردانش - گیتار به دست - یاغیانه عاشق می‌شوند...

بغضم می‌ترکد یادت، مثلِ سوزن است.

بانو! صدایِ تو صدایِ دریاست تو حرف می‌زنی و من غرق می‌شوم.

بانو! یادت، چشمه‌ای است که قبیله‌یی را سیراب می‌کند.

بانو! چه افسوسی، من در جنوب و بویِ تو از شمال.

بانو! به باد سلام می‌کنم شاید نوازش‌گرِ مویت بوده است.

چراغ را خاموش کن پرده را بکش و تنهای تنها با من برقص سخت غمگینم.

به جنگ من برخیز به فتح تو مشتاقم بی‌هیچ خون‌ریختنی تمام مرا اشغال کرده‌ای!

عشق چشمان توست که بسته شد عشق آخرین بوسه است بر لبان تو زمانی که پیکرت بر تخت بیمارستان افتاده بود گوشم را به سینه‌ات چسباندم و دیگر هیچ نشنیدم. عشق نیاز است به سایه‌ات که دیگر نیست.