بریده‌هایی از کتاب راهی که پیدا شد...

"شکم شما سطل آشغال نیست؛ آنچه را که باید در سطل زباله ریخته شود توی شکم خود نریزید".

زبان، ابزار تفکر ماست. وقتی به موضوعی فکر می‌کنید یا آن را تحلیل می‌کنید متوجه می‌شوید که در واقع تفکر شما از طریق یک گفتگوی درونی شکل می‌گیرد، پیشرفت می‌کند و به نتیجه می‌رسد.

زبان غیر از نقش کلیدی در تفکر، ابزار شما برای ارتقای آگاهی بر فرایندهای ناهشیار مغزی است

"شکم شما سطل آشغال نیست؛ آنچه را که باید در سطل زباله ریخته شود توی شکم خود نریزید".

از تغییراتی که در زندگی‌تان رخ می‌دهد نگران نشوید فقط تلاش کنید راه جدیدی برای زندگی بر اساس ارزش‌هایتان پیدا کنید

این حقیقت وجود دارد که ما توانمندی‌های مغزی‌مان را بیش از حد نادیده می‌گیریم. در واقع اگر شناخت درستی از نحوهٔ عملکرد پیچیدهٔ مغزمان داشته باشیم (به این معنی که نقشهٔ راه را در دست داشته باشیم)، می‌توانیم تغییرات دلخواه را در زندگی‌مان ایجاد کنیم. همین امیدواری به امکان تغییر باعث می‌شد دیدگاه مثبت‌تری به زندگی داشته باشم. باعث می‌شد برای کارهایی که همیشه آرزویش را داشتم برنامه‌ریزی کنم و به این سادگی‌ها تسلیم نشوم. این دیدگاه جدید حتی رویکرد مرا نسبت به نقص‌ها و مشکلات اطرافیان هم مثبت‌تر کرده بود. امیدواری به تغییر، مانند اکسیر به زندگی من روحی تازه بخشیده بود و تلاشگری و سخت‌کوشی من را چند برابر کرده بود. به هر حال من که توانسته بودم چنین کاری انجام دهم، حتما می‌توانستم کارهای بزرگ دیگری را نیز انجام دهم؛ فقط باید از راهش وارد می‌شدم. با آگاهی و تعهد می‌شد به نتیجهٔ کار ایمان داشت.

می‌پیچید: "شکم شما سطل آشغال نیست؛ آنچه را که باید در سطل زباله ریخته شود توی شکم خود نریزید".

این‌که آجیل را فقط به خاطر این‌که روی میز و در دسترس من است بخورم، نوعی بی‌احترامی به آگاهی‌ام تلقی می‌کردم

وقتی مشغول خوردن غذای ناسالمی بودم، دوست نداشتم به ترکیباتش فکر کنم. این فکر کردن باعث می‌شد میزان لذتی که از خوردن می‌بردم به شدت کم شود و خیلی زود از خوردن دست بکشم.