بریده‌هایی از کتاب بازی دهلیز

ما همیشه درگیر عقربه‌های ساعت بوده‌ایم و هیچ وقت نتوانسته‌ایم زندگی را در بی‌زمانی باور داشته باشیم. زیرا زمان جایی شکل می‌گیرد که ماده نیز همان جا شکل می‌گیرد و ما انسان‌ها نیز در این دنیای مادی به سر می‌بریم که تداوم زمان در آن، مفاهیم را از معنا تهی می‌کند. ما در این پوچی فرورفته‌ایم و بی‌زمانی را درک نمی‌کنیم.

شاید راست می‌گن، آدم‌هایی که زیاد حرف می‌زنن، کم‌عقل‌ترن و عقده‌های زیادی تو زندگی‌شون دارن که با حرف زدن، خودِ واقعی‌شون رو می‌خوان پنهان کنن. اما خبر ندارن که این‌طوری بیش‌تر حرف‌هاشون، کمبودهاشون رو معلوم می‌کنه.