بریده‌هایی از کتاب سالار مگس‌ها

ای کاش آدم فرصت فکرکردن داشت!

بزرگترین عقاید، همواره آسان‌ترین آنها بوده است.

بعضی از ماها باید بفهمن که بهتره ساکت شن و بذارن بقیه تصمیم بگیرن.»

«من از جک بدم می‌آد. واسه همینم می‌شناسمش. اگه آدم از یکی بترسه، ازش بدش می‌آد اما نمی‌تونه درباره‌ش فکر نکنه. اونوقت آدم خودشو گول می‌زنه که خوب، چیزی نیس؛ اما دفعه بعد که دوباره می‌بیندش، مث آسم می‌مونه. نفس آدم بند می‌آد.

«مردم هیچ به آدم کمک نمی‌کنن.» منظور او از این سخن آن بود که مردم هیچگاه آن طور نیستند که آدم درباره‌شان فکر می‌کند.

سالار مگس‌ها قصه نیست؛ شعر بلندیست در رثای معصومیتی که دیریست مرده است و پرده پرآب و رنگی از خوانخوارگی و وحشیگری آدمیان که اگر چه دیر زمانی‌ست از جنگل به خیابان آمده‌اند، همچنان در ایشان زنده است.

روی چیزهای واقعی را پرده‌ای از وهم و ابهام پوشانده بود که به وصف درنمی‌آمد.