بریده‌هایی از کتاب زندگی پس از مرگ

با عنوان کردن این عبارات به یاد نوشته شارل په‌گه می‌افتم: «مرگ چیز مهمی نیست، تنها رفتن به اتاقی دیگر است. من، من می‌مانم و شما، شما. هر چه برای هم بوده‌ایم، تا ابد خواهیم ماند. مرا با نامی که همیشه می‌خواندید، صدا کنید. همانطور که همیشه با من صحبت می‌کردید، سخن بگویید. لحن تشریفاتی و یا غم‌انگیز به کار نبرید. همواره از چیزهایی که باعث خنده‌مان می‌شد، بخندید. دعا کنید، لبخند بزنید و به من بیندیشید. نامم را به همان شیوه که در گذشته بر زبانتان جاری می‌شد، بخوانید. بی‌هیچ اغراقی و یا نشانه‌ای از غم. زندگی همواره همان معنای گذشته را می‌دهد. همواره همان بوده که هست. طناب پاره نشده، تنها من از مدار دید شما خارج شده‌ام. در انتظارتان خواهم بود؛ خیلی دور نیستم، تنها در آن سوی جاده. پس نگاه کنید، همه چیز عالیست.» ایمان

«جسد تنها حکم لباسی را دارد که روح گاهی وقتها برای سرگرمی خویش به تن می‌کند.» اولین کشیکم در بخش اورژانس

همه ما روزی خواهیم مرد. باید منطقی بود، مرگ جزئی از زندگی است.

در عمق وجودم، قاطعانه بر این باورم که در پس دروازه‌های مرگ، زندگی دیگری وجود دارد.»

شغلم، در چندین مورد به من ثابت کرده که تا چه اندازه برخی از بیماران با نزدیک شدن به پایان زندگی‌شان، می‌توانند آرام و متین بوده مرگ را مانند رهایی و یا حتی یک هدیه پذیرا شوند. با دیدن آنها در آن مراحل سخت که در نظر ما پزشکان چنان مشکل است، این احساس پیش می‌آید که ترک دنیای زنده‌ها موقعیت مناسبی است تا زیباترین و اسرارآمیزترین سفر را در عمرشان انجام دهند. در نگاهشان اثری از ترس و پشیمانی دیده نمی‌شود. آنها حتی از این سرنوشت راضی به نظر می‌رسند و با کنجکاوی و خیال راحت جهت کشف دنیایی برتر، ترک زندگی می‌کنند.

«جسد تنها حکم لباسی را دارد که روح گاهی وقتها برای سرگرمی خویش به تن می‌کند.»

می‌دانستم که اگر به طور ناگهانی فشار آهن از روی بدنش برداشته شود، قلبش از کار خواهد افتاد.

حقیقت پس از مرگ ورای تمام تعابیر مذهبی است که بر روی این کره خاکی وجود دارد.

هیپوکامپ که پنجمین چین‌خوردگی سینوسی مغز است و در جلو و پایین نیم کره مغز قرار دارد، نقشی مهم در پدیده تجربه نزدیک به مرگ بازی می‌کند. یک پزشک آمریکایی متخصص اعصاب به نام وایلدلر پنفیلد کشف کرد که با تحریک الکتریکی قسمت ویژه‌ای از نیم کره راست مغز، احساسهایی مشابه تجربیات نزدیک به مرگ به وجود می‌آید. براساس گفته افرادی که تحت آزمایش قرار گرفته بودند، آنها از کالبدشان بیرون آمده و نوای موسیقی به گوششان رسیده و با دوستان و یا نزدیکانی که در گذشته‌ای دور فوت کرده بودند، ملاقات کرده و صحنه‌هایی از زندگی‌شان را در مقابلشان دیده‌اند. آن ناحیه از مغز به نام شکنج زاویه‌ایو یا چین‌های سفید قشر مغز در نیم کره راست و دقیقآ در بالای گوش واقع است.

تله‌پاتی، موردی است که توسط اشخاصی که با تجربه نزدیک به مرگ آشنایی دارند زیاد به کار می‌رود. توانایی غیرقابل وصفی است که موجب می‌شود شخص در حین آن تجربه، قادر به خواندن افکار و لمس احساسات کسانی باشد که در هنگام مرگش در اطراف کالبدش قرار دارند. این گونه تله‌پاتی یک طرفه بوده و با تله‌پاتی که برخی برای ارتباط با درگذشتگان و یا با موجودی نورانی به کار می‌برند، متفاوت است.