بریده‌هایی از کتاب سه گزارش کوتاه درباره‌ی نوید و نگار

تنها قولی که می‌تونم بدم اینه که اگه نخونیدش چیز مهمی رو از دست‌نداده‌اید؛ فقط یکی از میلیون‌ها کتابی رو که این هفته تو دنیا چاپ‌شده نخونده‌اید. جدی می‌گم.

روی گلویم و فشارمی‌داد. نه آن قدر محکم که مرا بکشد و نه آن قدر آرام که بتوانم درست نفس بکشم. جایی بودم بین مرگ و زندگی. زندگی می‌کردم اما تنها به این دلیل که نمی‌توانستم آن را متوقف کنم. البته دلیل محکمی هم برای ترک آن نداشتم.

درواقع من سال‌ها بود به این نتیجه رسیده بودم که اگر از زندگی چیز زیادی بخواهم زندگی هم از من چیزهایی خواهد خواست که خیلی‌خوب می‌دانستم نمی‌توانم از عهده‌شان بربیایم. با زندگی‌ام رفتار مسالمت‌آمیزی داشتم. به او فشار نمی‌آوردم تا مجبور نباشم فشار او را تحمل کنم.

از تلفن زدن متنفرم. دلیل روشنی ندارم اما از این که وقتی با کسی حرف می‌زنم به جای نگاه‌کردن به او مجبور شوم به میز یا دیوار یا دست‌هایم خیره‌شوم، بیزارم.

«با اگر که نمی‌شه زندگی کرد، قربان. من هم می‌گم اگه هیتلر حروم‌زاده نبود چی می‌شد؟ گوجه می‌کاشتند؟ نخیر آقا، یکی دیگه پیدا می‌شد: میتلر. سیتلر. بیتلر. تا دل‌تون بخواد هیتلر تو دنیا قوم و خویش داره.»

از تخت پایین‌می‌آیم و زانومی‌زنم جلو پدرم. سرم را می‌گذارم روی زانوهای پیرمردی که انگار در مسابقهٔ بوکس بی‌حاصلی شکست‌خورده و حالا نشسته‌است روی چهارپایهٔ گوشهٔ رینگ. پدرم انگشتانش را می‌برد توی موهایم، روی پیشانی‌ام. روی صورتم. چشم‌هایم خیس می‌شوند. بعد دست زبر و ترک‌خورده‌اش را می‌گذارد روی پلک‌هایم و من هرچه فکرمی‌کنم نمی‌توانم چیزی را که دقیقه‌ای پیش می‌خواستم به او بگویم، به خاطرآورم.

هر شعر انگار دو دستی یقه‌ات را محکم می‌گرفت و زل‌می‌زد توی چشم‌هایت و می‌گفت: «زندگی همینه، عوضی. دنبال چی می‌گردی؟»

اگر به هر دلیل می خواستی له شدن روح کسی را ببینی، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست؛ جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازهٔ کافی روشن. جایی است با نور کم.

انگار مدام داشت به چیزی فکرمی‌کرد. مدام زل زده بود به جایی. به گل‌های قالی. به ساعت دیواری. به پاکت سیگارش. به دست‌هاش. به تلویزیون خاموش. به گلدان روی میز.

انگار صبح تا شب دستش را گذاشته بود روی گلویم و فشارمی‌داد. نه آن قدر محکم که مرا بکشد و نه آن قدر آرام که بتوانم درست نفس بکشم. جایی بودم بین مرگ و زندگی.