بریده‌هایی از کتاب تأملی بر معماری

آلبرتی در کتاب موضوع ساختمان نوشته است: "ما می‌بایست تمامی قواعد پرداخت تناسبات خود را از موسیقی‌دانان اقتباس کنیم". موسیقی‌دانان؟ آنها چطور درگیراین قضیه شدند؟ بنابراین به اینجا می‌رسیم که موسیقی و تناسبات بسیار نزدیک به‌هم هستند.

معماری و تاریخ جدانشدنی هستند.

تمامی اجزاء عالم از کُرات بلورین و گردان که ستاره‌ها را در جای خود نگاه داشته‌اند تا انسان حقیر، توسط سیستمی از روابط موزون اداره می‌شود. هارمونی موسیقایی تنها تظاهری از هارمونی بزرگتری چون هارمونی کیهانی است.

ساختمان‌ها برای تاریخ‌شناسان "منابع اولیه" هستند که نباید آنها را در کتابخانه‌ها و آرشیوها جستجو کرد، آنها در پیرامون و مقابل ما ایستاده‌اند و منتظر تفسیر و تحلیل شدن هستند.

ما با یک ساعت وقت سپری کردن در خرابه‌های کولوسئوم حس می‌کنیم روم باستان را آموخته‌ایم و یا با راه رفتن در میدان جورجین مطالبی نسبت به لندن قرن هجدهم فراگرفته‌ایم. ما عیناً خود را در تماس با افراد سازنده این ساختمان‌ها، اولویت‌های آنان، احساس آنها و رویکردشان نسبت به جهان می‌بینیم.

آرایش فضایی یک ساختمان می‌تواند به واقع رفتار افراد را تغییر دهد.

تفکر به شکلی هم فضایی و هم ساختاری به نظر می‌آید درست مثل معماری. به این جهت که اظهاراتِ موجوداتی است که تنها از طریق بدن‌های ساختاری و فضایی خود جهان را درک و تجربه می‌کنند، هم فضایی و هم ساختاری است.

یک شخص می‌تواند همه جوانب یک سبک را احیا کند به جز مهم‌ترین کیفیت آن یعنی اصالت آن را.

کلیشه‌ای قدیمی که معمولاً به گوئت شاعر نسبت داده می‌شود این است که معماری "موسیقی یخ زده است".

ارتباط میان معماری و تاریخ پیچیده است. ساختمان‌ها بُردبار هستند. آنها بازماندگان نمایان و غیرقابل چشم‌پوشی از گذشته می‌باشند. آنها مسافرکنندگان زمان و مسافرانی از گذشته هستند که از آنها برای دستیابی به گذشته سوال می‌کنیم.

معماری همانند هر نوع هنر دیگر، نوعی وهم است، تلاشی برای فهم جهان به واسطه تقلید از آن.