کتاب ما هیچ وقت مدرن نبوده‌ایم

اگر دستگاه نقد مدرن‌ها آنان را شکست‌ناپذیر کرده، چرا امروز بر سر تقدیر خودشان این پا آن پا می‌کنند؟ اگر کارآیی درست به نیمهٔ تاریک وابسته است، چرا من اکنون می‌توانم آن را به نیمهٔ تابناکش مربوط کنم؟ پیوند میان دو مجموعه آداب باید به راستی برای من تغییر کرده باشد تا بتوانم هر دو آداب پالایش و ترجمه را دنبال کنم. اگر ما دیگر نمی‌توانیم با تمام وجود به وظایف مدرن‌کردن بچسبیم، بی‌تردید بازدارنده‌های پیش‌بینی نشده‌ای در سازوکار دخالت داشته‌اند. چه اتفاقی افتاد که کار پالایش را به اندیشه نیامدنی می‌کند، وقتی چند سال پیش این رزم‌آرایی شبکه‌ها بود که به نظر ابلهانه، پوچ و رسوایی برانگیز می‌نمود. بیایید بگوییم مدرن‌ها قربانیان پیروزی خودشان بوده‌اند. می‌پذیرم که توضیح خامی است، با این حال چنین می‌نماید که دامنهٔ بسیج جمعها به زیاد کردن دورگه‌ها به درجه‌ای رسید که چارچوب قانون اساسی که هستی آنها را هم انکار و هم مجاز می‌کند، دیگر نمی‌توانست آنها را در جای خود نگاه دارد. قانون اساسی مدرن با سنگینی وزن خود فروریخته، در زیر آمیزه‌هایی فرورفته که به عنوان مادهٔ آزمایشگری تاب می‌آورده زیرا همزمان اثر آنها را در بافت جامعه لاپوشانی می‌کرد. اندازهٔ این طبقه ـ زمین سوم بزرگ‌تر از آن است که احساس کند نظم عینیت‌ها یا نظم ذهنیت‌ها آنرا با وفاداری نمایندگی می‌کند.

ما در اجتماعاتی زندگی می‌کنیم که پیوند اجتماعی از عینیت‌هایی سرچشمه می‌گیرد که در آزمایشگاهها ساخته می‌شوند

چنین می‌نماید که می‌گویند، بیایید شناخت و دانش، علاقه، دادگری و قدرت را با هم درنیامیزیم. بیایید زمین و آسمان، صحنهٔ بین‌المللی و محلی، مردمی و نامردمی را درهم‌نیامیزیم. می‌گویید: «اما همین سرهم‌بندی‌هاست که این درهم‌آمیزی را پیش می‌برد، آنها دنیای ما را به‌هم می‌بافند.!» تحلیل‌گران پاسخ می‌دهند: «طوری رفتار کنید که انگار وجود ندارند.»