بریده‌هایی از کتاب هنر، پریدن در تاریکی است

ما هنرمندان فناناپذیریم؛ حتی در زندان، یا در یک بازداشتگاه اسرای جنگی، من قادر مطلق دنیای هنر خودم خواهم بود، حتی اگر مجبور می‌شدم نقاشی‌هایم را با زبان خیس بر کف خاکی سلولم می‌کشیدم.

چرا افلاتون گفت که شاعران باید از جمهوری اخراج شوند؟ دقیقا بخاطر اینکه هر شاعر و هر آرتیستی یک وجود جامعه ستیز دارد. او نمی‌خواهد اینگونه باشد؛ او نمی‌تواند طور دیگری باشد...و اگر او واقعاً یک هنرمند است، این در ذات اوست نه اینکه بخواهد پذیرفته شود، چونکه اگر پذیرفته شود این فقط به این معناست که او کاری می‌کند که درک شود، تایید شود و به این جهت کلاه قدیمی بی ارزش است. هر چیز جدید، هر کار ارزشمند، قابل شناخت نیست.

هنر، پریدن در تاریکی است.

هدف هنر شستن آشغال زندگی روزمره از روح ماست.

مردمی که هنر را برای تجارت انتخاب می‌کنند، بیشترشان دغل بازند. *

ما همه می دانیم که هنر حقیقت نیست. هنر دروغی است که باعث می‌شود حقیقت را درک کنیم، حداقل حقیقتی که به ما داده شده که بفهمیم. هنرمند باید شیوه‌ای را که بواسطه آن دیگران را بخاطر صداقت دروغ‌هایش متقاعد می‌کند، بشناسد.

بهشت، عشق ورزیدن به بسیاری چیزهاست با یک شور و احساس.

من هر چیزی نمی‌گویم اما هر چیزی را نقاشی می‌کنم.

نقاشی چیزی جز تجسس و تجربه نیست. من هرگز نقاشی را مثل یک کار هنری در نظر نمی‌گیرم. همهٔ آنها تجسس هستند. من دائماً جستجو می‌کنم و یک توالی منطقی در همهٔ این جستجوها وجود دارد. آن چیز، پیدا کردن است.

فکر می‌کنید یک هنرمند چیست؟... او یک موجود سیاسی است، از شکست عشقی، احساسات یا چیزهای لذتبخشی که در دنیا اتفاق می‌افتد آگاهی دارد و خودش را کاملاً در قالب آن تصاویر درمی‌آورد.

برای آنها که می دانند چطور بخوانند، زندگینامه‌ام را نقاشی کرده‌ام

موزه‌ها فقط دروغ‌های بسیارند، و مردمی که هنر را تجارت‌شان کرده‌اند عموماً دغل کارند. ما تابلوهایمان در موزها را با همه حماقت‌هایمان، همهٔ اشتباهاتمان، با همهٔ فقر روحمان آلوده کرده‌ایم. ما آنها را به چیزهای حقیر و مسخره تبدیل کرده‌ایم.

من همه نقاشان را دوست دارم. من همیشه به نقاشی‌ها نگاه می‌کنم، خوب یا بد، در سلمانی‌ها، فروشگاه‌های لوازم خانگی، در هتل‌های شهرستان‌ها. من مثل یک الکلی‌ام که به شراب نیاز دارد. تا وقتی که شراب است، مهم نیست چه شرابی.

یک نقاش کسی است که نقاشی می‌کند که بفروشد؛ از طرف دیگر، یک هنرمند کسی است که هر چه نقاشی می‌کند، می فروشد.

برای یک نقاش شهرت یعنی فروش، یعنی سود، یعنی پول کلان، یعنی ثروت. و امروز، همانطور که می دانید، جشن گرفته‌ام. من ثروتمندم.

من هیچکدام از تابلوهای خودم را ندارم چون یک پیکاسوی اصلی چندین هزار دلار قیمت دارد و این یک چیز لوکس است و از عهدهٔ من برنمی‌آید.

مردم وقتی یک تابلوی مرا دارند، درک نمی‌کنند چه دارند. هر تابلو یک شیشه خون من است. این چیزی است که در آن جریان دارد.

در هر عکاسی یک نقاش بوده، یک هنرمند واقعی، در انتظار بیان کردن. *

یک سارق هنری از یک نفر سرقت می‌کند، یک هنرمند واقعی از همه.

منتقدین و کارشناسان فقط پیشنهادهای بد به نقاشان می‌دهند. به همین دلیل من بی خیال شدم و سعی کردم خودم قضاوت کنم.