بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می‌کنید

«مردم بهشت رو مثل باغ فردوس تصور می‌کنن، جایی که می‌تونن روی ابرها شناور بشن و در رودخانه‌ها و کوه‌ها دمی آسوده بیارامند. ولی این صحنه پردازی‌ها بدون آرامش معنایی نداره. بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.»

تو مُردی و همه چیز رو از دست دادی. و منم همه چیز از دست دادم. من تنها زنی رو که عاشقش بودم از دست دادم.» مارگریت دست‌هایش را گرفت. «نه، از دست ندادی. من اینجا بودم. و تو به هرحال عاشقم بودی. ادی، عشق از دست رفته باز هم عشق است. فقط شکلش عوض میشه، همین. نمی‌تونی لبخندش رو ببینی، یا براش غذا بیاری، یا موهایش رو نوازش کنی، یا باهاش برقصی. اما وقتی اون حس‌ها ضعیف میشه، حس دیگری قوی میشه. خاطره. خاطره شریک تو میشه. اون رو پرورش می‌دی. نگهش می‌داری و باهاش می‌رقصی. زندگی تمام میشه، اما عشق نه.»

«عدالت، بر زندگی و مرگ حاکم نیست. اگه اینطور بود هیچ انسان خوبی در جوانی نمی‌مرد.»

«عدالت، بر زندگی و مرگ حاکم نیست. اگه اینطور بود هیچ انسان خوبی در جوانی نمی‌مرد.»

تا سهم خودش را از راز بهشت به اشتراک بگذارد: اینکه هرکس بر دیگری اثر می‌گذارد، و دیگری بر نفر بعدی، و دنیا پر از داستان است، اما همهٔ داستان‌ها یکی است.

تو مرا واداشتی دوستت بدارم، من نمی‌خواستم، من نمی‌خواستم... تو مرا واداشتی دوستت بدارم و تو می‌دانستی، همیشه می‌دانستی

عشق از دست رفته باز هم عشق است.

«چیزهای که قبل از تولد تو اتفاق می‌افته، بر زندگی تو تاثیر می‌گذاره. و مردم قبل از تو هم روی تو تاثیر می‌گذاره. «هر روز از مکان هایی می‌گذریم که اگر بخاطر افراد قبل ما نبود از اونجا نمی‌گذشتیم.

اینکه روز تولدش پسر خوبی بوده، خدا به او افتخار می‌کند، و همین سبب می‌شود دنیا برایش دوباره سر پا به نظر برسد.

عذابی حس نمی‌کرد. غمی حس نمی‌کرد. ذهنش را مه آلود و ناتوان احساس می‌کرد و قادر به احساس چیزی جز آرامش نبود.

تنها آرامش را حس می‌کرد، مثل کودکی در گهواره آغوش مادرش.

پیرزن گفت: «تو وقتی به آرامش می‌رسی که خودت به وجودش بیاری.»

«نکته همینه. گاهی وقتا وقتی چیز ارزشمندی رو فدا می‌کنی، در واقع اونو از دست نمیدی. فقط اونو به کسی دیگه می‌بخشی.»

هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.»

باید این حقیقت را می‌پذیرفت که برای همیشه چنین می‌ماند.

«هیچ زندگی‌ای بیهوده نیست. تنها زمانی بیهوده است که فکر می‌کنیم تنهاییم.»

تو اینجای تا من چیزی یادت بدم. همه کسانی که اینجا می‌بینی چیزی برای یاد دادن به تو دارن.» ادی مردد بود. مشت‌هایش شده بود. گفت: «چه چیزی؟» - «اینکه هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.»

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.»

اگر می‌دانست که مرگش نزدیک است، شاید به جای دیگری می‌رفت. اما او کاری را کرد که همه ما انجام می‌دهیم. او طوری به انجام کارهای روزانه‌اش مشغول شد که انگار همه روزهای دنیا در راه است.

شاید شروع یک داستان از پایان عجیب باشد. اما هر پایانی، خود می‌تواند یک آغاز باشد و تنها در آن لحظه، ممکن است متوجه آن نشویم.