بریده‌هایی از کتاب اپلای

تقصیر خودمونه. مرد بارت نیاوردیم. همیشه دست به سینه مقابلت ایستادیم چون خیلی دوستت داشتیم. فکر می‌کنی هرچی می‌خوای باید فراهم باشه. سخت که می‌شه بلد نیستی چاره کنی. ول می‌کنی و غر می‌زنی. همینه که الآن مامان و بابا حرف می‌زنند اگه به مذاقت خوش نیاد، حتی اگه درست و به‌جا باشه، زیر بار انجامش نمی‌ری. حالا ما اشتباه کردیم میثم، تو خودت هم نمی‌خوای مرد بشی، یه مرد حسابی؟ یه کاری برای خودت بکن!

اون‌جا خیلی چیزها هست که اگه باهاش طرف بشی تعجب می‌کنی فقط اگه رفتی آن‌قدر شهامت داشته باش که همین‌طور که این‌جا رو نقد می‌کنی اون‌ها رو هم نقد کنی.

فاصلهٔ بین تکبر تا تواضع همین است. قبول کنی اشتباهت را و بپذیری که چه‌قدر مقصری. با خدا صداقت داشته باشی. نه این‌که سر بالا بگیری و خودت و کارهای اشتباهت را توجیه کنی! همیشه دیگران را مقصر بدانی و خودت را محق!

تکنولوژی شاید چشم پر کن باشد اما آدم با دلش زندگی می‌کند.

زندگی خودمه می‌خوام به گند بکشمش. من مردهٔ این مدل استدلال‌ها هستم. همه ادعا دارند که زندگی خودشان است؛ اما به مشکل که می‌خورند کل اجتماع و مسئولین را به نقد می‌کشند. انفرادی می‌خورند، اجتماعی توقع می‌کنند.

یعنی همه فکر می‌کنند که روابط درسی دخترها و پسرها روال عادیش را دارد! اما حالا متوجه شده بودم که اصلاً هم عادی نیست. پشت‌بندش خیلی اتفاق‌ها ممکن است بیفتد. حداقل درگیری ذهنی است و زیروبم خودش را دارد و دل‌های زیادی را زیرورو می‌کند اما...

متوجه شدم صندوق‌دار و یکی از فروشندگان که کنار غرفهٔ سبزی از بچه‌های ایرانی هستند. دانشجوی دکترا بودند و به خاطر تأمین مخارج زندگی مجبور شده بودند آن‌جا کار کنند. به نظر من که حال و روزشان بهتر از دانشجوهای کارگر ایرانی فست‌فودها بود که تی می‌کشیدند. حرفی که زد توی ذهنم حک شد؛ گفت این‌جا یک پنجره برایت باز می‌کنند تا لذت را نشانت بدهند، اما هیچ‌وقت از در خانه راهت نمی‌دهند. همیشه همان پشت پنجره می‌مانی با همان بهرهٔ اندک. غریبه‌ای همیشه؛ نه اهل خانه

باید یکی‌دو سال دانشگاه را تعطیل کنند و استاد و درس را بومی‌سازی کنند. نه این‌که هنوز همانی را بخوانیم که به درد عمهٔ ناصرالدین شاه می‌خورد و همان مقاله‌ای را بدهیم بیرون که به درد صنعت غرب می‌خورد!

چه‌طور ما برای آباد کردن کشورمون چلاقیم اون‌وقت برای راه اندازی پروژه‌های اروپا و آمریکا برترین‌هاییم. همون که اون‌جا توی فست‌فودی زمین طی می‌کشه، این‌جا دنبال میز و صندلی اداریه!

مدل مادر با همه متفاوت است. نذرش را اول ادا می‌کند و بعد منتظر می‌ماند تا حاجتش برآورده شود. هروقت سربه‌سرش می‌گذاریم می‌گوید «برآورده هم نشد خدا به خیرترش را برایم رقم می‌زند.»

در دنیای امروزی هر چه ساکت‌تر باشی سر به سلامت بردنت یقینی‌تر است.

بنویس لذتی که به آغوشی بیاید که خدا نخواهد به خیانتی هم می‌رود. این‌ها همه‌اش هوس است

لذت را باید خدا تعریف کنه که انسان را تعریف کرده نه یونسکو. بنویس لذت سکس نیست، شراب نیست، پول نیست، شهرت نیست، مدرک نیست...

دروغ است منکر خدا بودن و آرامش داشتن؟ دنیا؛ شاید فقط بتواند آسایش بیاورد.

باید یکی دست بگذارد روی کیبورد آدم‌ها و یک کنترل، ضِد بزند تا هر چه داشتیم و گند زدیمش، دوباره برگردد.

من قیمت ندارم. می‌مانم چون بی‌نهایت است ارزش من، بی‌نهایت.

ادب مگر چیست؟ همین که با صدای اذان خالقش بلند می‌شود و جواب ندای او را می‌دهد و می‌آید مسجد با ادب‌ترین فرد جهان است.

خُلق آدم است. هزاران‌بار یک خطایی را تکرار می‌کند، می‌سوزد اما باز هم تکرار می‌کند.

استاد بعضی از بچه‌ها می‌رن که رفته باشند و نه برنامه‌ای برای آینده دارند و نه تحلیلی از موقعیت آن‌جا و این‌جا.

این دیرهای غیر قابل جبران را نمی‌شود به عقب برگرداند. رفته است و تو دستت خالی است.