بریده‌هایی از کتاب اپلای

در رستم و سهراب ما نوشته‌اند که اگر از دیو بترسی حتماً نابود می‌شوی. اما اگر شیشهٔ عمر دیو را به دست بیاوری و بکوبی زمین دیو دود می‌شود می‌رود هوا.

هرچه بیشتر به دنبال راحتی بروی ناراحت‌تر می‌شوی. چون عادت کرده‌ای به راحتی. یک لحظه که راحتی‌ات برود؛ برای هزار لحظه ناراحت می‌شوی. این‌ها همه، نتیجه‌اش می‌شود؛ غر... از رانندهٔ تاکسی غر می‌زند تا پروفسور مملکت. از کودک اعصاب ندارد تا مسن. مسیر راحت‌طلبی می‌رسد به ناراحتی.

دارم مطمئن می‌شوم که در دنیا خبری نیست. فقط سر و صداها آن‌قدر زیاد است که تو فرصت نمی‌کنی این را بفهمی!

یه چیزی به نام مالیات هست اونور که چهل، چهل‌وپنج درصد درآمد نازنینتو شامل میشه. یه چیز دیگه هم هست به‌نام اسراییل که این مالیاتای اروپا و آمریکا میره سمت اون آدم کشا.

مادرها حس ششم دارند در فرایند تبادل انرژی و تعاملات بدون حساب محبتی!

به اتفاقات تلخ اطرافت گاهی به شکل تفریح نگاه کن تا بتوانی فراموشش کنی. همیشه همهٔ دنیا این‌قدر مهم نیست که به خاطرش خودکشی کنی یا حرص بخوری. بند ناف است؛ قیچی کن و بینداز دور! دنیای جدید بزرگتری هم هست.

مشکل ما ایرانی‌ها جدی نبودن و عمیق و ریشه‌ای کار نکردنه!

هر چه‌قدر هم که آن‌طرف آباد باشد من دلم می‌خواهد که کشور خودم را آباد کنم. از هندی و ژاپنی که کمتر نیستم

بشر امروز نمی‌فهمد رشد اجتماعی بر مبنای رشد تعاملات خانوادگی و فردی پایه‌گذاری می‌شود. فکر می‌کند رشد اجتماعی یعنی زندگی در قصری از امکانات و پر از مقررات! اما بدون روح! جماعتی تشنهٔ محبت و در فقر جدای از آرامش، با جوان‌هایی بلاتکلیف! که بنای عظیم ظواهر پیشرفته جامعه را نمی‌توان بر دوش او قرار دارد.

خودم را نمی‌بازم. دنیا محل باختن‌ها نیست

اما بالاخره ایستادن حتماً سنگ خوردن هم دارد!

فرهنگ غلط رو باید پس زد.

قضاوت منفی، انرژی منفی و بی‌حرکتی می‌آورد.

همه، همه‌چیز را کنار هم می‌چینند تا تو را سرحال بیاورند، در حالی‌که نمی‌دانند یا نمی‌خواهند بدانند یا نباید بدانند که تو از لحاظ جسمانی با نان و پنیری هم می‌گذرانی و آن‌چه که باعث اعتراض‌ها و سرکشی‌هاست؛ ناآرامی روح و روان‌هاست که نه غرب و نه ادبیات غرب که دارد در رمان‌هایش فریاد می‌زند، هیچ راه‌حلی برای آن ندارد. بشر مخترعش را می‌خواهد. کنار خالقش آرام است. شخصیت اول داستان به شراب و زن. هم پناه می‌برد اما... دروغ است منکر خدا بودن و آرامش داشتن؟ دنیا؛ شاید فقط بتواند آسایش بیاورد

کار که عار نیست. چه پشت میز و صندلی چه پشت تراکتور و بیل. اما این افکار غلط است که یکی را ارزشمند کرده و یکی را بد. کشاورزی و باغبانی نه! کارمندی بله!

نمی‌شود! این‌طور که شرق و غرب و شمال و جنوب فشار می‌آورند اگر کوتاه بیاییم و مقاومت نکنیم شکل گربه‌مان کم‌کم می‌شود جوجه.

وحید مثل ما به زندگی، معادله‌وار نگاه نمی‌کند که بخواهد برای حلش ساعت‌ها وقت بگذارد. آسان گرفته و خدا هم آسان‌ترش کرده انگار

هرچه بیشتر به دنبال راحتی بروی ناراحت‌تر می‌شوی. چون عادت کرده‌ای به راحتی. یک لحظه که راحتی‌ات برود؛ برای هزار لحظه ناراحت می‌شوی.

سختیه به درد نخور نکشیم.

من شاید تسلیم تقدیرات خالقم بشوم اما زیر بار دست‌نوشته‌های دیگران نه!