بریده‌هایی از کتاب ناتالی (ظرافت)

وقتی در چشم کسی نگاه کنید، زمان طولانی می‌شود: یک ثانیه، یک گفتگو است.

گاهی اوقات عاشق بعضی جمله‌ها می‌شویم، جمله‌هایی که فکر می‌کنیم فوق‌العاده هستند، در حالی که کسی که آن را گفته است چیزی متوجه نمی‌شود.

بخشی از داستان بوسه از "گی دو موپسان" تو می‌دونی قدرت ما از کجا ناشی می‌شه؟ از بوسه، از تنها بوسه! (...) با این حال، بوسه فقط یه مقدمه هست.

هیچ چیز بدتر از این نیست که کنار زنی نشسته باشید که دارید از شدت علاقه به نگاه کردن او می‌میرید.

شارلیز ترون نمی‌ترسی مریض شی؟ من سرما خوردم. کنت برانا حاضرم از تو سرطان لاعلاج هم بگیرم.

زندگی، چرک نویس، خط خوردگی و صفحات سفید هم دارد

آدم‌های فوق‌العاده‌ای در دنیا هستند که ما آن‌ها را در زمان بدی می‌بینیم. و آدم‌هایی در دنیا هستند که فوق‌العاده هستند چون ما آن‌ها را در زمان خوبی می‌بینیم.

«آره به من ارتباط داره. تو نخواستی با من بیرون بیای. چون دیگه نمی‌خواستی با مردی باشی. پس من حق دارم بدونم که تو چه احساسی داری. حق دارم بدونم که از چه چیز اون خوشت می‌آد، از چه چیز من خوشت نمی‌آد. خیلی خوب میدونی که من چقدر دوست داشتم، چقدر این برای من سخت بود. تو یه توضیح به من بدهکاری، این همهٔ چیزیه که من می‌خوام.» این تقریبا چیزی‌هایی بود که او دوست داشت بگوید. اما ما همیشه در گفتگوهای عاشقانه‌مان پنج دقیقه تاخیر داریم.