بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

صدای حرف زدن رفتار همیشه بلندتر از واژه‌هاست.

«این لطیفه را شنیده‌ای که چرا نمی‌توانی درمانگر باشی و سیگار هم بکشی؟ چون نشان می‌دهد که هنوز خودت مریضی.»

هدف از درمان، اصلاح گذشته نیست. بلکه درمان بیمار را قادر می‌کند تا با گذشته‌اش روبه‌رو شود و آن را برای همیشه کنار بگذارد. آلیس میلر

من عقیده دارم که همهٔ ما دیوانه هستیم و فقط روش دیوانگی‌مان با هم فرق دارد.

«اگر واقعاً می‌خواهید آلیسیا را به حرف بیاورید، به او رنگ و قلم‌مو بدهید. بگذارید نقاشی بکشد. این تنها راهی است که با شما حرف می‌زند. از طریق هنرش.»

افراد بی‌گناه تمایل دارند که با صدای بلند بی‌گناهی‌شان را فریاد بزنند.

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند. زیگموند فروید

فکر می‌کنم آن‌چه مرا می‌ترساند، ناشناخته‌هاست. دوست دارم بدانم که قرار است به کجا بروم.

عشقی که صداقت نداشته باشد، اسمش عشق نیست.»

جنون قتل و جنون خودکشی در لحظه متولد نمی‌شوند. منشأ آن‌ها به سرزمین پیش از حافظه، دوران کودکی، سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌ها برمی‌گردد که در طول سال‌ها قدرت می‌گیرد و ناگهان منفجر می‌شود

من عقیده دارم که همهٔ ما دیوانه هستیم و فقط روش دیوانگی‌مان با هم فرق دارد.

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند. زیگموند فروید

آلکستیس از مرگ برگشته و دوباره زنده می‌شود و دیگر خاموش می‌ماند. نمی‌تواند یا نمی‌خواهد از تجربه‌اش حرفی بزند. آدمتوس در کمال ناامیدی به دیدار هرکول می‌رود. «اما چرا همسرم این‌طور شده و حرف نمی‌زند؟» جوابی نمی‌گیرد. تراژدی با برگشتن آلکستیس به خانه‌اش به همراه آدمتوس در سکوت تمام می شود. چرا؟ چرا حرف نمی‌زند؟

می‌خواستم به خودم کمک کنم. و عقیده داشتم همهٔ افرادی که در مرکز سلامت روانی کار می‌کنند، همین انگیزه را دارند. ما به سمت این حرفه کشیده شده بودیم، چون آسیب دیده بودیم و می‌خواستیم از این درس‌ها برای التیام خودمان بهره ببریم.

ما در دوران نوزادی مثل اسفنجی تمیز یا لوح نانوشته‌ایم که فقط نیازهای مبنا را بروز می‌دهیم. خوردن، دفع کردن، عشق ورزیدن و دوست داشته شدن. اما گاهی یک چیز خوب پیش نمی‌رود که به شرایط به دنیا آمدن‌مان و خانه‌ای که در آن بزرگ می‌شویم، بستگی دارد.

یکی از سخت‌ترین چیزها این است که در بیش‌تر موارد وقتی نیاز به دوست داشته شدن داریم، این اتفاق نمی‌افتد. احساس وحشتناکی است. درد ناشی از دوست نداشته شدن.»

همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم

حق با او بود. حال بهتری دارم. نوشتن یک جور آزادسازی است. یک جور تخلیه که می‌توانی با آن خودت را شرح دهی. به نظرم چیزی مثل درمان.

من عقیده دارم که همهٔ ما دیوانه هستیم و فقط روش دیوانگی‌مان با هم فرق دارد.

موسیقی مؤثرترین ابزار درمانی است.»