بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم.

کسی که هیچ وقت نیاموخته خودش را تحویل بگیرد، در زندگی مضطرب می‌شود. همان احساسی که بیون برایش از عبارت «وحشت گمنام» استفاده می‌کند. چنین فردی همیشه به دنبال تحویل گرفتن‌های بی‌نظیر از سوی منابع خارجی است. مثلاً برای تسکین اضطراب بی‌نهایتش مشروب می‌نوشد

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

یک مرد هیچ وقت زن مورد علاقه‌اش را ترک نمی‌کند. اگر دوستش داشته باشد.

وقتی مادرم با ما خداحافظی کرد، برای مدتی طولانی و بسیار محکم مرا در آغوشش نگه داشت و روی پاهایش بند نبود. احساس غم داشتم. وقتی من و کتی خانه را ترک کردیم، بخشی از من در آن‌جا مانده بود.

رونا موهای کوتاه و بلوندی داشت. اخمو، متفاوت و خیلی خسته بود که بی‌تردید به خاطر سر و کله زدن با بیمارانی که با او همکاری نمی‌کردند، به این شکل درآمده بود. آلیسیا هم یکی از این افراد ناامید کننده بود.

حالا هم همان کرختی به سراغم آمده است. همان میل به مرگ و حلق‌آویز شدن.

«موسیقی این قدرت را دارد که سرسخت‌ترین افراد را رام کند.

من عقیده دارم که همهٔ ما دیوانه هستیم و فقط روش دیوانگی‌مان با هم فرق دارد.

جالب است. همیشه ترس را حس سردی می‌دانستم. اما نبود. مثل آتش مرا می‌سوزاند.

مامان و تاپ رنگی‌اش را با بندینک زرد در تنش به یاد دارم. خیلی نازک و ظریف بود. درست مثل خودش. مثل پرنده‌ای کوچک، لاغر بود. رادیو را روشن و مرا مجبور می‌کرد که با ترانه‌های پاپ رادیو برقصم. یادم می‌آید که بوی شامپو و سیگار و کرم دست نیوآ می‌داد. همیشه ودکا می‌نوشید. چند ساله بود؟ بیست و هشت؟ بیست و نه؟ جوان‌تر از حالای من بود. چه فکر عجیبی!

یکی از سخت‌ترین چیزها این است که در بیش‌تر موارد وقتی نیاز به دوست داشته شدن داریم، این اتفاق نمی‌افتد. احساس وحشتناکی است. درد ناشی از دوست نداشته شدن.

فاصلهٔ جغرافیایی تاثیر کمی روی دنیای درون‌مان دارد

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

«اوه. خب. نمی‌دانستم. کجا بود؟» «پشت تابلو بسته شده بود. گوشهٔ سمت چپ. بالای قاب. محکم چفت شده بود.» با خودم گفتم پس آن‌جا مخفی‌اش کرده بود. پشت تابلویی که از آن بیزار بودم. جایی که نگاه نمی‌کردم.

همان‌طور که وینیکوت گفته، هیچ نوزادی نمی‌تواند از مادرش متنفر باشد، مگر این‌که ابتدا مادر از او متنفر شده باشد.

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

می‌دانی تئو؟ یکی از سخت‌ترین چیزها این است که در بیش‌تر موارد وقتی نیاز به دوست داشته شدن داریم، این اتفاق نمی‌افتد. احساس وحشتناکی است. درد ناشی از دوست نداشته شدن.»

آلکستیس جنس قوی‌تری است. او قدم جلو می‌گذارد و داوطلب می‌شود که به جای شوهرش بمیرد. شاید انتظار ندارد که آدمتوس پیشنهادش را قبول کند، اما او قبول می‌کند و آلکستیس می‌میرد و هادس او را با خودش می‌برد. البته داستان این‌جا تمام نمی‌شود. یک پایان شاد دارد. یک قدرت غیرمنتظره بروز می‌کند. هرکول آلکستیس را از هادس می‌گیرد و پیروزمندانه به سرزمین زنده‌ها برمی‌گرداند. او دوباره زنده می‌شود. آدمتوس با همسرش تجدید دیدار می‌کند و اشک می‌ریزد. احساسات آلکستیس به راحتی قابل درک نیست. چون او سکوت می‌کند و دیگر حرف نمی‌زند.