بریده‌هایی از کتاب در باب اعتماد به نفس

به‌جای اینکه شکست‌هایمان را در راستای حرکت حتمی به‌سوی تسلط و استادی سوق دهیم، آن‌ها را دلیلی بر بی‌عرضگی خود قلمداد می‌کنیم.

اعتمادبه‌نفس چیزی است که نظریه را به عمل تبدیل و ترجمه می‌کند. نباید اعتمادبه‌نفس را دشمن چیزهای خوب تصور کنیم؛ بلکه اعتمادبه‌نفس باعث عملی شدن و سرعت بخشیدن به تحقق چیزهای خوب می‌شود. باید به خودمان مجال دهیم و اعتمادبه‌نفس را در خودمان پرورش دهیم.

بلوغ یعنی از اسطوره‌هایی که دیگر اشخاص را احاطه کرده گذر کنیم و وجه بشریِ دیگران را به‌تمامی درک و تصدیق کنیم.

حماقت‌های مکرر ما نباید مانع شود که در جمع‌های خوب و عالی حضور یابیم. اینکه گاه احمق به نظر می‌رسیم، مرتکب اشتباهات لپی می‌شویم و کارهای عجیب شبانه انجام می‌دهیم، دلیل نمی‌شود که صلاحیت حضور در جامعه را از دست بدهیم

یکی از بزرگ‌ترین سرچشمه‌های نومیدی این است که تصور کنیم امورات باید سهل‌تر از آن چیزی باشند که واقعاً هستند. تسلیم می‌شویم، نه به خاطر خودِ دشواریِ امور، بلکه به این دلیل که انتظار نداشتیم این‌قدر سخت باشند.

یکی از انحراف‌های ذاتی که در نگاه ما به جهان وجود دارد این است که تاریخ (از پیش) تعیین‌شده است. گویی تمام امور اطرافمان با یکدیگر هم‌دست می‌شوند تا احساس تغییرناپذیری را در ما تشدید کنند. تمام چیزهای اطراف ما طوری ما را فریب می‌دهند که گویی وضع موجود همواره پایدار است.

یکی از چیزهایی که افرادِ با اعتمادبه‌نفس را از دیگران متمایز می‌کند، دیدگاه آن‌ها نسبت به تاریخ (گذشته) است. عمدتاً افراد فاقد اعتمادبه‌نفس عقیده دارند تاریخ به اتمام رسیده است؛ درحالی‌که افراد دارای اعتمادبه‌نفس اعتقاد دارند تاریخ همچنان در حال پیشروی است و چه‌بسا روزی حتی خودشان تاریخ‌ساز شوند.

اعتمادبه‌نفس نوعی مهارت است و نه موهبتی الهی.

دستاوردهای ما ربطی به شخصیت ما ندارد و اگر در کارهایمان شکست هم بخوریم به این معنی نیست که کل شخصیت ما شکست‌خورده است.

بسیاری از دستاوردها نتیجهٔ نبوغ یا مهارت بالاتر نبوده‌اند، بلکه فقط حاصل نوعی سرزندگیِ روحی بوده که ما آن را اعتمادبه‌نفس می‌نامیم.