بریده‌هایی از کتاب در باب اعتماد به نفس

نوع خاصی از عدم اعتمادبه‌نفس وجود دارد که هنگامی بروز می‌کند که به رتبه و مقام خود شدیداً وابسته شویم؛ در این صورت هر موقعیتی که جایگاه ما را به خطر بیاندازد، اعتمادبه‌نفس ما را شدیداً تهدید می‌کند. چه‌بسا به همین دلیل باشد که بسیاری از ما از چالش‌هایی دوری می‌کنیم که در آن‌ها خطر شرمساری وجود داشته باشد؛ اما می‌دانیم که اکثر موقعیت‌های جالب، همین موقعیت‌های چالش‌برانگیزند.

بحران میان‌سالی باعث بیداری نیست، بلکه نشانهٔ این است که بابت زندگی خود تأسف می‌خوریم؛ اینکه برای چنین چیزی آماده نبودیم.

ما به‌آسانی ساده‌ترین و عمیق‌ترین واقعیت وجودی خود را نادیده می‌گیریم: اینکه روزی زندگی‌مان به پایان خواهد رسید.

اعتمادبه‌نفس چیزی است که نظریه را به عمل تبدیل و ترجمه می‌کند.

اعتمادبه‌نفس نوعی مهارت است و نه موهبتی الهی.

می‌توانیم علی‌رغم ترس‌هایمان، از فقدان امید جان سالم به در بریم.

هر چیزی که در ابتدا تهدیدکننده به نظر می‌رسد، ممکن است به‌راحتی پشت سر گذاشته شود.

اهمیت ندادن به افراد معدودی می‌تواند باعث آرامش ما شود و درعین‌حال نگاه طعنه‌دار و منفی‌باف آن‌ها را کم اثر کند.

ناگهان خودمان را می‌بینیم که فقط مشغول فکر کردن در مورد چیزهای جالبی هستیم که قصد داریم پس از بازنشستگی انجام دهیم، بی‌آنکه وارد عمل شویم. به زندگی اجازه می‌دهیم قطره‌قطره هدر برود.

به‌جای اینکه شکست‌هایمان را در راستای حرکت حتمی به‌سوی تسلط و استادی سوق دهیم، آن‌ها را دلیلی بر بی‌عرضگی خود قلمداد می‌کنیم. بدون نقشه‌ای دقیق برای پیشرفت، نمی‌توانیم بر اساس شکست‌هایمان موقعیت خود را تشخیص دهیم. به‌قدر کافی شاهد پیش‌نویس‌های اولیهٔ افراد موفق نبوده‌ایم و بنابراین نمی‌توانیم خود را برای نگرانیِ تلاش‌های اولیه ببخشیم.