بریده‌هایی از کتاب اسلام، آئین رستگاری

دلیل اوّل: امیرالمؤمنین (ع) از هر نظر مخصوصاً از نظر علمی بر همگان مقدّم است و اگر غیر از آیهٔ مباهله ـ که امیرالمؤمنین (ع) در آن، «نَفْس پیامبر گرامی (ص) نامیده شده است ـ نشان دیگری برای افضل بودن حضرت علی (ع) نبود، همین آیه کافی بود که او افضل خلق خدا دانسته شود: (فَمَن‌ْ حاجَّک‌َ فِیهِ من‌ْ بَعْدِ ما جائَک‌َ مِن‌َ الْعِلْمِ فَقُل‌ْ تَعالَوْا نَدْع‌ُ أبْنائَنا وَ أبْنائَکم‌ْ وَ نِسائَنا وَ نِسائَکم‌ْ وَ أنْفُسَنا وَ أنْفُسَکم‌ْ ثُم‌َّ نَبْتَهل‌ْ فَنَجْعَل‌ْ لَعْنَةَ اللهِ عَلَی الْکاذِبین‌َ) هر گاه بعد از علم و دانشی که به تو رسیده، کسانی با تو به ستیز برخیزند، به آن‌ها بگو بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت کنیم شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود، آنگاه مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغ گویان قرار دهیم.‌

ذات خداوند متعال بسیط است و هیچ ترکیبی در آن راه ندارد و صفات خداوند متعال نظیر علم و قدرت، عین ذات اوست، بر خلاف علم و قدرت ما که زاید بر ذات ما است. به عبارت دیگر ذات خداوند متعال در عین بساطت، همه کمالات را داراست و اگر مغایرتی هست، مغایرت مفهومی است نه مصداقی و ذاتی، یعنی صفات خدا گرچه از نظر مفهوم با یکدیگر تفاوت دارند، ولی از نظر مصداق و خارج، وحدت دارند.

اگر دو خدا در این جهان بود هر دو محدود بودند؛ زیرا لازمهٔ دوتا بودن، محدودیت است و خدای محدود، خدا نیست، زیرا نتیجهٔ محدود بودن، احتیاج و ناتوانی است. به اصطلاح فلسفی از تصوّر دو خدا تصدیق به اینکه هیچ‌یک خدا نباشندلازم می‌آید و به اصطلاح منطقی از تصوّر دو خدا، وجود دو ممکن‌الوجود لازم می‌آید، زیرا واجب‌الوجود وجودی است که محدود نباشد. همانگونه که قرآن شریف نیز می‌فرماید: (وَ ما کان‌َ مَعَه‌ُ من‌ْ إله‌ٍ إذاً لَذَهَب‌َ کل‌ُّ إله‌ٍ بِما خَلَق‌َ وَ لَعَلا بَعْضُهُم‌ْ عَلی بَعْض‌ٍ سُبْحان‌َ اللهِ عَمّا یصفُون)

انسان همانگونه که در بن‌بست‌ها اصل وجود خدا را می‌یابد و او را می‌خواند، همچنین در می‌یابد که او یکی است. شنیده نشده است کسی در حال اضطرار به دو مبدأ فیض دهنده و به دو پناهگاه پناه ببرد و به عبارت دیگر، چنانکه خدا را درمی‌یابد، وحدت مطلق آن ذات مقدّس را نیز درمی‌یابد: (فَإذا رَکبُوا فی الْفُلْک‌ِ دَعَوُا اللهَ مُخْلِصین‌َ لَه‌ُ الدّین‌َ فَلَمّا نَجّاهُمْ إلَی الْبَرِّ إذا هُمْ یشْرِکونَ)

در اعتقاد شیعه، چهارمین اصل از اصول دین «امامت» است؛ زیرا شیعه مدّعی است که امامت، ادامه نبوّت است و امام باید از طرف خدای متعال تعیین شود و هیچ‌کس حتّی پیامبر، حق‌ّ ندارد کسی را به امامت و ولایت منصوب کند مگر آنکه به اذن خداوند متعال باشد. پیامبر گرامی (ص) بارها به این مطلب تصریح فرموده‌اند، از جمله در جریان غدیرخم فرمودند: «این جبرئیل است که از طرف خدای متعال به من امر می‌کند که علی بن ابیطالب (ع) را به امامت نصب کنم.»