بریده‌هایی از کتاب آموزگار نوآوری

. رأی‌دهندگان اغلب «قضاوت‌کنندگان بدی برای منافع بلندمدت خود هستند، به همین علت تنها وعده‌های کوتاه‌مدت سیاسی و عقلانیت کوتاه‌مدت، که به روشی تأثیرگذاری بیان می‌شود، مطرح است».

باتوجه به قدرت سیاسی زیاد شرکت‌های بزرگ، او معتقد بود که وضع مقررات اساساً کارکرد دولت‌هاست و به بخش خصوصی مربوط نیست ولی، همان‌طور که در بسیاری از نوشته‌های خود اشاره کرده است، این مسئله مستلزم وجود کارمندان دولتی باهوش است که موتور سرمایه‌داری را بادقت تنظیم کنند تا مبادا کارآفرینی نابود شود.

بااین‌حال، ظهور سرمایه‌داری و به‌ویژه کسب‌وکارهای بزرگ، علاوه‌بر اربابان و پادشاهان، بسیاری از بازرگانان و تولیدکنندگان کوچک را تضعیف کرد. این دستاوردی بی‌اهمیت نبود. صاحبان و مدیران بنگاه‌های کوچک و متوسط، به‌علت تعداد زیادشان، نفوذ سیاسی و اجتماعی مؤثری داشتند. بنگاه‌های بزرگی که در برخی موارد جای آن‌ها را می‌گرفتند، این روحیهٔ مالکیتی را نداشتند ـ توانایی و حق مالکیتی که فرد داشت موجب خشنودی‌اش از سرمایه‌گذاری می‌شد. در سرمایه‌داری مدرن داشتن سهم در عوض دارایی‌های محسوس «زندگی را از ایدهٔ مالکیت خارج می‌کند» و اگر این روند همچنان طول بکشد، «کسی باقی نخواهد ماند» که از ارزش‌های بورژوازی با قدرت و عزم راسخ دفاع کند. همچنین، کسب‌وکارهای بزرگ نمی‌توانند از کارگرانشان همان میزان وفاداری را انتظار داشته باشند که از مالکان و شرکایشان انتظار دارند. کارمندان پیشرفت اقتصادی را به‌خاطر دستمزدهایشان می‌خواهند، اما به موفقیت شرکت‌هایشان یا کلاً به نظام سرمایه‌داری دل‌بستگی عاطفی بسیار کمی دارند. آن‌ها، به‌مثابهٔ دندانه‌های قابل‌تعویض در چرخ بزرگ کارآفرینی، شخصاً احساس ناامنی می‌کنند.

«بورژوازی (طبقهٔ پول‌دار) ازنظر سیاسی درمانده و ناتوان است؛ نه‌تنها نمی‌تواند ملت خود را راهبری کند، حتی توان مراقبت از منافع طبقهٔ خود را نیز ندارد».

در غیاب تغییر «جامعهٔ سرمایه‌داری وجود ندارد». اگر موتور سرمایه‌داری از حرکت بازایستد، نظام اقتصادی از هم می‌پاشد و نوآوری کلیدِ شروع به کار این موتور و بقای آن است. «بدون نوآوری، هیچ کارآفرینی، هیچ دستاورد کارآفرینانه‌ای، هیچ بازگشت سرمایه‌ای و هیچ نیروی محرکه‌ای وجود نخواهد داشت. جَوِّ انقلاب‌های صنعتی (جَوِّ پیشرفت) تنها جَوّی است که سرمایه‌داری در آن می‌تواند به بقای خود ادامه دهد». ازاین‌رو، باید تغییر مستمری وجود داشته باشد که از درون ایجاد شود. شومپیتر این‌طور نتیجه می‌گیرد که «از این منظر، عبارت سرمایه‌داری باثبات ذاتاً یک تناقض است».