بریده‌هایی از کتاب شغل مورد علاقه

وقتی تعلقمان را به ویژگی‌ها تقویت کنیم، آن‌گاه به افراد خاص یا مشاغل خاص تعلق کمتری خواهیم داشت.

با خانواده داشتید در روستا قدم می‌زدید که باران شروع به بارش کرد. همه دادشان درآمد، اما شما خیلی سرحال شدید؛ همان لحظه کلاهک بارانی‌تان را درآوردید، چون دوست دارید برخورد قطرات باران را روی صورتتان حس کنید.

ازدواج کنی، پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی، باز پشیمان می‌شوی؛ ازدواج بکنی یا نکنی، در هر صورت پشیمان می‌شوی. بر بلاهت جهان بخندی، پشیمان می‌شوی؛ بر بلاهت جهان بگریی، باز پشیمان می‌شوی؛ بر بلاهت‌های جهان بخندی یا بگریی، از هر دو پشیمان می‌شوی. به زنی اعتماد کنی، پشیمان می‌شوی؛ به او اعتماد نکنی، باز پشیمان می‌شوی... خود را به دار آویزی، پشیمان می‌شوی؛ به دار نیاویزی، باز پشیمان می‌شوی؛ خود را به دار بیاویزی یا نیاویزی، در هر صورت پشیمان می‌شوی؛ چه خود را به دار آویزی چه خود را به دار نیاویزی، از هر دو پشیمان می‌شوی. آقایان، این است جوهرهٔ همهٔ فلسفه‌ها.

با اینکه همگی شیفتهٔ موفقیت ایم، اما موفقیت وضعیت سهل و ساده‌ای نیست. موفقیت شاهدی ست بر توانایی‌های ما، ولی بدون اینکه عمدی در کار باشد صادرکنندهٔ حکمی تحقیرآمیز است نسبت به جایگاه اطرافیانمان. همهٔ ما عموماً گرایش داریم دلایل شکست‌های شغلی‌مان را در جهان خارج بجوییم: سرخوردگی از سلسله‌مراتب شغلی و بی‌ثباتی اقتصاد. اما گاهی اوقات دلایل شکست ما دلایلی تماماً درونی هستند و هیچ ربطی به فقدان مهارت و کاردانیِ ما ندارند؛ بلکه نوعی بازدارندگیِ روانی در کار است که نمی‌خواهیم از کسانی سبقت بگیریم که ما را پرورش داده‌اند. می‌توانیم «ناکام» بمانیم تا در دیگر جنبه‌های زندگی که دلبسته‌شان هستیم موفق شویم و مثلاً ناخواسته باعث تحقیر والدینمان نشویم.

با اینکه همگی شیفتهٔ موفقیت ایم، اما موفقیت وضعیت سهل و ساده‌ای نیست. موفقیت شاهدی ست بر توانایی‌های ما، ولی بدون اینکه عمدی در کار باشد صادرکنندهٔ حکمی تحقیرآمیز است نسبت به جایگاه اطرافیانمان.

موفقیت‌های فرزندان می‌تواند باعث شود حسرت‌ها و چشم‌پوشی‌های متعدد و معمولاً ناگفتهٔ مادران و پدران بیشتر برجسته شود، به‌خصوص اگر این موفقیت‌ها با نشانه‌های افول مشاغل والدین مقارن شود: شاید پدر در محیط کار به حاشیه رانده شده و واضح است که دیگر هیچ گاه نمی‌تواند وارد دفتر مرکزی شود؛ شاید مادر مجبور شده روزهای کاری‌اش را به سه روز در هفته فروبکاهد تا بتواند از مادر بیمارش پرستاری کند.

مغز ما فضایی وسیع و غارمانند است؛ آواهای همهٔ کسانی که تاکنون در زندگی دیده‌ایم در آن طنین‌انداز است. باید بیاموزیم نداهای مضر را خاموش کنیم و توجهمان را معطوف به نداهایی کنیم که به آن‌ها نیاز داریم تا ما را در برابر مشکلات شغلی‌مان راهنمایی کنند.

زندگی شغلی‌مان چه کنیم، بایستی با یقین تمام باور داشته باشیم که بخش عمده‌ای از پاسخ صحیح پیشاپیش در درون ما حضور دارد. اما بهترین راه حرکت به‌سوی پاسخ این نیست که بکوشیم سرراست و سریع به نتیجه برسیم، زیرا داده‌هایی که می‌توانند یک پاسخ مناسب را تشکیل دهند معمولاً در درونمان به‌درستی واکاوی و مشخص نشده‌اند؛ ذهن ما ماهیتِ خود را نمی‌شناسد و نمی‌داند واجد چه توانی برای راهنماییِ ماست و برای این منظور باید ابتدا از شبکهٔ عنکبوتیِ خطاها و فراموشی‌ها به درآید. ما باید صبورانه دلگرم باشیم که پیشاپیش مقادیر فراوانی از اطلاعات و تجربیات اخذ کرده‌ایم که می‌توانند یاری‌مان کنند تا تعیین کنیم چه نوع شغلی را باید در پیش بگیریم؛ اما این اطلاعات و تجربیات در پوشش‌ها و نقاب‌هایی در ذهنمان جریان می‌یابند که خودبه‌خود نمی‌توانیم آنان را بشناسیم یا درک کنیم

ما نیاز داریم هم روحمان را سیراب سازیم و هم مخارج وجوه مادی زندگی را نیز فراهم آوریم.

ما نباید به‌خاطر سردرگمی‌هایمان خود را سرزنش کنیم. فرهنگ ما برایمان معضل بسیار بدی به‌بار آورده است: به ما وعده داده که مشاغلی رضایت‌بخش وجود دارند، اما بدبختانه به ما این آمادگی را نداده که چگونه استعدادها و سلایق خود را کشف کنیم. هدف این کتاب این است که سهمی داشته باشد در تصحیح معضلی تاریخی که خاموش و بی‌صدا زندگی ما را تحلیل می‌برد و امیدهای برحق ما را نقش بر آب می‌کند.

دریافتنِ اینکه چه چیزی واقعاً برایتان لذت‌بخش است، کاوش و جستجویی برای تمام عمر است.

والت ویتمن شاعر آمریکایی در شعر «ترانه‌ای برای خودم» که در ۱۸۸۱ انتشار یافت، این وجود چندوجهیِ ما را به شکلی خاطره‌انگیز بیان کرده است: «من جادارم، جمعیتی در من جاری است».

شغلی رضایت‌بخش است که به‌نحوی ظریف و غیرمستقیم اما کلیدی تقریباً واجد پژواک‌هایی از لذاتی باشد که پیش از این در کودکی آن‌ها را تجربه کرده‌ایم.

در حقیقت یک کارآفرینِ خلاق کسی ست که از خواسته‌های دیگران تصوری دقیق دارد.

ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که بسیار تحت تأثیر جوانان است. مدام همه‌جا می‌شنویم که چقدر جوانی خوب است و به‌ندرت ترغیب می‌شویم به خوشی‌ها یا جذابیت‌های پیر شدن بیندیشیم. از این رو اصلاً فکری خرج این مسئله نمی‌کنیم که در میان‌سالی چه چیزهایی لازم است تا زندگی خوبی داشته باشیم.

ما اصلاً عادت نداریم که مشاغل را بیشتر بشکافیم تا جنبه‌های لذت‌بخش آن‌ها را بیابیم و یا حساسیت‌هایمان را نسبت به کارهای گوناگون بشناسیم. گرایش داریم چیزهای بسیاری در مورد کارهای دیگران جویا شویم، اما چندان در این مورد نمی‌پرسیم که، دست‌کم روی کاغذ، مشاغل مذکور چه جنبه‌های لذت‌بخشی دارند و به دلیل همین سکوت است که می‌بینیم برایمان چقدر سخت است که دریابیم ذائقهٔ شغلیِ ما در کدام تخصص بهتر از دیگر مشاغل ارضا می‌شود.

انسانی را به مدت کافی در زمین رها کنید و می‌بینید بی‌آنکه دچار هیچ ویژگی شرورانهٔ خاصی باشد خود را در چنبرهٔ گره‌هایی حیرت‌انگیز به دام می‌اندازد. از حسرت و پشیمانی به تنگ می‌آید و هر روز با این فکر خودخوری می‌کند که اگر یک دههٔ پیش جور دیگری عمل کرده بود، الان اوضاع خیلی بهتر می‌بود.

این که در هر زمینه‌ای چقدر شادمان هستیم وابستگی فراوانی به این دارد که چه حدی از شادمانی را انتظار داریم. شادمانی ما صرفاً وابسته به این نیست که اوضاع چقدر خوب است، بلکه همچنین بستگی به این دارد که شرایطمان در قیاس با شرایطی که تصور می‌کردیم دست یافتن به آن محتمل است، چگونه است.

شغلی رضایت‌بخش است که به‌نحوی ظریف و غیرمستقیم اما کلیدی تقریباً واجد پژواک‌هایی از لذاتی باشد که پیش از این در کودکی آن‌ها را تجربه کرده‌ایم.

ما باید ندایی را در درون خویش بگنجانیم که بین دستاوردها و مهرورزی فرق بگذارد: که به ما همواره یادآوری کند حتی وقتی ناکام می‌شویم کماکان ارزش دوست داشته شدن داریم، که پیروز شدن فقط یکی از جنبه‌های هویت ماست، که لزوماً مهم‌ترین جنبه نیز به حساب نمی‌آید. عموماً این ندا همان آوای مادر است، اما همچنین می‌تواند آوای یک عاشق، آوای شاعر موردعلاقه‌مان یا کودکی نه ساله باشد که دارد با مامان و بابایش در مورد فشارهای کاری صحبت می‌کند. این آوای شخصی است که فارغ از دستاوردهایتان، شما را به‌خاطر خودتان دوست دارد.