بریده‌هایی از کتاب یکی از ما دروغ می گوید

او همیشه همان دختر داخل مارپیچِ بازی کودکی‌هایمان خواهد بود. همانی که حرکت موهایش مرا هیپنوتیزم می‌کند. به‌طوری‌که فراموش می‌کنم هیچ‌وقت به گرد پایش هم نخواهم رسید.

«خیانت اشتباه نیست، انتخابه.»

میلیون‌ها چیز است که باید دربارهٔ آنها باهم حرف بزنیم، اما نمی‌توانیم هیچ‌کدام را به زبان بیاوریم

«پس تو هم بی‌نقص نیستی. خب که چی؟ به دنیای واقعی خوش اومدی.»

دارم به این نتیجه می‌رسم که هرچقدر هم اراده‌ات قوی باشد، نمی‌توانی بعضی چیزها را نادیده بگیری.

بالاخره می‌گوید: «من غیرعادی هستم!»

نکته‌ای که دربارهٔ حاشیهٔ رقابت‌ها وجود دارد، این است که بعضی‌هایشان برای واقعی بودن، زیادی خوب هستند.

بعضی از آدم‌ها وجودشان مثل سمّ است. هیچ توضیح دیگری هم برایش وجود ندارد.

«افتضاحه. یکی مُرده، اون یکی زندگی چند نفر رو به‌هم ریخته و مردم طوری رفتار می‌کنن که انگار این یه سریال تلویزیونیه. خداروشکر که بیشتر از این طول نکشید.»

وقتی قرار است به‌خاطر جرمی که مرتکب نشده‌ای، آزاد شوی، باید کاغذبازی‌های زیادی را پشت‌سر بگذاری. نظم و قانون.

وقتی‌که یه حرفی رو می‌زنی، چطور می‌تونی پسش بگیری؟

ادامه می‌دهم: «باید بیای اینجا و باهم رینگو رو ببینیم. از پنجره بیا بیرون و بعد با ماشینت بیا اینجا.» این را به شوخی می‌گویم. واقعاً منظوری ندارم، مگر اینکه قبول کند.

اینجا زندان نیست اما اگر کسی بفهمد که ضعیف هستی، به دردسر خواهی افتاد.

در را پشت‌سرم محکم می‌بندم. از این کارم پشیمان می‌شوم، چراکه اگر دوباره لولایش مشکل پیدا کند، خودم باید آن را تعمیر کنم.

وقتی‌که یه حرفی رو می‌زنی، چطور می‌تونی پسش بگیری؟

آشپزخانه می‌رود و صدای باز کردن در یخچال و بعد به هم خوردن دو بطری را می‌شنوم. وقتی برمی‌گردد با خود یک کورونا می‌آورد

«پیچیده‌ست. ازدواج خیلی سخت‌تر از اونیه که کسی بخواد توصیفش کنه.

«"من بزرگم، چیزهای زیادی را شامل می‌شوم".»

صدایی از پشت‌سرم گفت: «خبرها قدیمی هستن "برانوین"؛ صبر کن تا پُستِ فردا رو ببینی.» لعنتی. از اینکه کسی حین خواندن شایعات، مچم را بگیرد متنفرم. مخصوصاً اگر آن فرد، سازنده‌اش باشد. موبایلم را پایین‌تر می‌گیرم و در کُمُدم را محکم می‌بندم. «بعد از این، زندگیِ کدوم بدبختی رو می‌خوای خراب کنی، سایمون؟» از لابه‌لای دانش‌آموزان راهم را به‌سمت در خروجی باز می‌کنم. سایمون هم کنارم راه می‌رود. باحالتی تحقیرآمیز دستش را تکان می‌دهد و می‌گوید: «این کار یه جور خدمت به جامعه‌ست. راستی تو به رجی کراولی درس می‌دادی، مگه نه؟ دوست نداری بدونی که توی اتاقش دوربین داره؟»

خیانت اشتباه نیست، انتخابه.