بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

دیدن موضوعات آشنا از منظری جدید می‌تواند به مشاهداتی غیرمنتظره، گاهی در جاهایی غیرمنتظره، ختم شود.

به همان نسبت که جزیرهٔ دانشمان بزرگ می‌شود، ساحل غفلتمان نیز وسعت می‌یابد. جان ای. ویلر

در دنیای کمیابی، ضرب‌الأجل‌های طولانی تضمینی است برای ایجاد مشکل. فراوانی اولیه باعث اسراف می‌شود و، زمانی‌که ضرب‌الأجل فرا می‌رسد، سروکلهٔ تونل‌زنی و غفلت پیدا خواهد شد. تقسیم‌کردن ضرب‌الأجل دور به قسمت‌های نزدیک‌تر می‌تواند در رفع این مسئله راهگشا باشد.

به خاطر داشته باشیم که کمیابی معمولاً با فراوانی آغاز می‌شود. شرایط پرفشاری که درست قبل از یک ضرب‌الأجل به وجود می‌آید معمولاً برآمده از زمان زیادی است که در هفته‌های پیش‌ازآن به شکلی ناکارا صرف شده است.

اگر فربگی را بیش‌ازاندازه از بین ببرید، یا جای خالی را بیش‌ازحد کم کنید، مدیرانی خواهید داشت که آینده را گرو می‌گذارند تا از پس امروز برآیند.

دام کمیابی با مقابله با مشکلات مالی کوچک و با تونل‌زنی آغاز می‌شود، انجام کارهایی که هزینهٔ زیادی دارند خارج از تونل می‌ماند. تغییر این شرایط می‌تواند منجر به تغییر اصل منطق فقر شود.

اولین شرط برای موفقیت یک مشوق این است که جلوی چشم افراد باشد.

ضرب‌الأجل‌های متعدد طی یک دوره تأثیر بیشتری از یک ضرب‌الأجل دور و دراز در انتهای دوره دارند.

ضرب‌الأجل‌ها زمانی مفید واقع می‌شوند که در اوج فشار و در صدر ذهن جای می‌گیرند. یک محدودیت بلندمدت، مثل یک ضرب‌الأجل دور و دراز، تنها زمانی مورد توجه قرار می‌گیرد که به انتهایش نزدیک شود.

محدودیت باعث کمیابی است و کمیابی می‌تواند به مدیریت بهتر شیوهٔ «استفاده» از منابع ختم شود.

کلاس‌هایی خطی که نباید در آن‌ها غیبت کرد برای دانش‌آموزی که کاری غیر از درس‌خواندن ندارد مناسب است، اما برای فقرایی که درگیر ژانگولربازی هستند بی‌معنی است.

برنامه‌های تأمین مالی خرد در کشورهای درحال‌توسعه از این می‌نالند که افراد به اندازهٔ کافی روی فعالیت‌های پربازده سرمایه‌گذاری نمی‌کنند؛ در مقابل ترجیح می‌دهند برای تسویهٔ بدهی، برآمدن از پس هزینه‌های پیش رو (مثل شهریهٔ مدرسه)، یا حتی خرید کالاهای بادوام از وام استفاده کنند.

ناتوانی‌های فقرا در وهلهٔ اول بخش لاینفک مصیبت فقیر بودن است. هر کدام از ما تحت چنین شرایطی قرار بگیریم ناتوان خواهیم شد.

مطالعات حاکی از آن است که چهار تا شش ساعت خوابیدن در شب برای مدت دو هفته به‌اندازهٔ دو شبانه‌روز نخوابیدن موجب کاهش کارایی می‌شود.

پدر و مادر خوب بودن نیازمند خودمهاری است.

درگیری مدام با فقر (و به‌طور کلی با کمیابی) خودمهاری را بیش‌ازپیش تهی می‌کند. زمانی‌که منابعتان محدود باشد، باید در برابر چیزهای زیادی مقاومت کنید و این باعث خواهد شد که درنهایت خودمهاری‌تان بیشتر و بیشتر تقلیل یابد.

پدر و مادرِ خوب بودن نیازمند چیزهای زیادی است. اما بیش از همه آزادی ذهن می‌طلبد. و این همان امکانی است که فقرا ندارند.

اصولاً فرزندپروریِ خوب به پهنای باند نیاز دارد. نیازمند تصمیمات پیچیده و ازخودگذشتگی است. بچه‌ها برای انجام کارهایی که دوست ندارند باید تشویق شوند، باید به قول و قرارها پایبند باشید، فعالیت‌هایشان را باید برنامه‌ریزی کنید، با معلم‌هایشان دیدار و بازخوردشان را تحلیل کنید، باید برایشان معلم خصوصی یا کمک‌های اضافی دیگر فراهم کرده و البته به کارشان نظارت کنید. این کارها برای هر کسی با هر قدر منبعی که در اختیار داشته باشد دشوار است. زمانی‌که پهنای باندتان کاهش یابد این وضعیت دو برابر دشوارتر می‌شود.

فقرا والدین بدتری هستند. آن‌ها رفتار تندتری با بچه‌هایشان دارند (۱۳)، ثبات کمتری دارند، ارتباطشان با بچه‌ها کمتر است و این‌طور به نظر می‌رسد که عشق و حمایت کمتری نثار بچه‌هایشان می‌کنند. احتمال اینکه خشمشان را سر بچه‌ها خالی کنند بیشتر است (۱۴)؛ امروز بچه را برای یک چیز ملامت می‌کنند و فردا برای خلاف آن؛ نمی‌توانند ارتباط سازنده‌ای با فرزندانشان داشته باشند (۱۵)؛ کمتر در تکالیف به آن‌ها کمک می‌کنند؛ به‌جای کتاب‌خواندن تلویزیون را برایشان روشن می‌کنند (۱۶).

پول کمتر یعنی زمان کمتر. پول کمتر یعنی برقراری روابط اجتماعی دشوارتر. پول کمتر یعنی کیفیت کمتر و غذای ناسالم‌تر. فقر یعنی وجود کمیابی در کالایی که تقریباً همهٔ جوانب دیگر زندگی را در بر می‌گیرد.