بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است، شیوهٔ مدیریت کمیابی فیزیکی از سوی افراد و جوامع.

انگیختگی کم باعث تضعیف عملکرد خواهد شد و از آن سو توجه بیش‌ازحد و انگیختگی بیش‌ازاندازه نیز عملکرد را تضعیف می‌کند.

صرفه‌جویی در پهنای باند می‌تواند بازدهی قابل‌توجه به ارمغان آورد.

کلوین: خلاقیت مثل شیر آب نیست که هر وقت خواستی بازش کنی. باید موقعش بشه. هابز: موقعش کِیه؟ کلوین: وقتی اون هول و ولای لحظهٔ آخری سراغت می‌آد.

زمانی‌که صحبت از فقرا می‌شود، ذهنمان به کمبود پول معطوف می‌شود. زمانی‌که صحبت از افراد گرفتار یا تنها می‌شود، به کمبود زمان یا کمبود دوست فکر می‌کنیم. اما نتایج حاصل از مطالعات ما نشان می‌دهد که هر نوع کمیابی به کمبود پهنای باند نیز منجر می‌شود.

کار کسی واقعاً نتیجه‌بخش خواهد بود که تمام روزش را با کار پر نکند، بلکه سلانه‌سلانه و با آرامش به‌سمت کارش برود.

فقرا در موارد متعدد عملکرد نامناسب دارند. در ایالات‌متحده فقرا بیشتر دچار چاقی مفرط‌اند. (۱۷) در اکثر نقاط جهان درحال‌توسعه، فقرا به احتمال کمتری فرزندانشان را به مدرسه می‌فرستند. (۱۸) فقرا به اندازهٔ کافی پس‌انداز نمی‌کنند. فقرا کمتر فرزندانشان را واکسینه می‌کنند. (۱۹) فقیرترین افراد در روستا کسانی‌اند که کمتر از همه، برای نوشیدن آب، دستشان را می‌شویند. (۲۰) زنان فقیر در زمان حاملگی کمتر از همه تغذیهٔ مناسب دارند (۲۱) و مراقبت‌های پیش از تولد را رعایت نمی‌کنند. این فهرست را می‌توان همین‌طور ادامه داد.

پول کمتر یعنی زمان کمتر. پول کمتر یعنی برقراری روابط اجتماعی دشوارتر. پول کمتر یعنی کیفیت کمتر و غذای ناسالم‌تر. فقر یعنی وجود کمیابی در کالایی که تقریباً همهٔ جوانب دیگر زندگی را در بر می‌گیرد.

نادیده‌گرفتن این قطارهای پرسروصدای ذهنی به اندازهٔ قطارهای واقعی دشوار است. تعداد این قطارها بسیار بیشتر است و هر لحظه امکان دارد یکی از آن‌ها به ایستگاه ذهن برسد. البته تفاوت اصلی این قطارها این است که شما را سوارِ خود می‌کنند.

برنامه‌ریزی نامناسب، اهمال‌کاری، و فراموش‌کاری می‌تواند موانعی به‌نظر کوچک را به موانعی بزرگ تبدیل کند

کسی که در یک گفت‌وگو حواسش پرت است و تمرکز ندارد نظر شما را جلب نمی‌کند. کسی هم که بیش‌ازاندازه تمرکز کرده ممکن است سمج یا محتاج به نظر برسد.

به همان نسبت که جزیرهٔ دانشمان بزرگ می‌شود، ساحل غفلتمان نیز وسعت می‌یابد. جان ای. ویلر

یونیسف برآورد می‌کند که هر روز ۲۲ هزار کودک به‌خاطر فقر جان خود را از دست می‌دهند. (۲) تقریباً یک میلیارد نفر آن‌قدر بی‌سوادند که نمی‌توانند نامشان را بنویسند. (۳) نیمی از کودکان جهان زیر خط فقر جهانی زندگی می‌کنند. (۴) تقریباً ۱.۶ میلیارد نفر در جهان به برق دسترسی ندارند. حتی در کشوری مانند ایالات‌متحده فقر شدید و جان‌کاه است. تقریباً ۵۰ درصد از همهٔ کودکان در ایالات‌متحده، بالاخره زمانی مشمول کوپن‌های غذا می‌شوند. (۵) حدود ۱۵ درصد خانوارهای آمریکایی اوقاتی در سال با مشکل تأمین غذا برای خانواده روبه‌رو می‌شوند

برای رسیدن به محصول نهایی، هرچند هم که خلاق باشید، بدون آن هُلِ آخر به نتیجه‌ای نخواهید رسید.

نه‌فقط کمیابیِ زمان، که هر نوع کمیابی به پاداش تمرکز می‌انجامد. همهٔ ما در تجربیات روزمرهٔ زندگی شاهد این نکته بوده‌ایم. زمانی‌که خمیردندان رو به اتمام است، با توجه و وسواس بیشتری آن را مصرف می‌کنیم. اگر یک جعبه شکلات گران‌قیمت داشته باشیم، شکلات‌های آخری را آرام‌تر و با لذت بیشتری می‌خوریم. روزهای آخر مسافرت سعی می‌کنیم به هر جایی که باقی مانده سر بزنیم و بیشترین استفاده را از زمان باقی‌مانده ببریم. وقتی برای نوشتن با محدودیت تعداد واژه روبه‌رو باشیم، در انتخاب کلمات دقت بیشتری می‌کنیم و برخلاف انتظارمان بهتر می‌نویسیم.

جای خالی در پول، زمان یا کالری آرامش انتخاب‌نکردن را به شما پیشکش می‌کند. به شما اجازه می‌دهد بگویید «هر دو را می‌برم». برعکس آرمان میلتون فریدمن مبنی بر «آزادی برای انتخاب‌کردن»، جای خالی با انتخاب‌نکردن ما را آزاد می‌کند. (۱۹)

دیدن چیزهایی که خارج از تونل قرار می‌گیرند دشوارتر، کم‌ارزش دانستنشان ساده‌تر، و احتمال اینکه از قلم بیفتند بسیار بیشتر است.

خانه تنها مقداری خرت‌وپرت است که رویش را پوشانده‌اند.

هر چه بدهکارتر باشی، نیازت به نخریدن بیشتر است.

هر وقت ممکن بود، رفتارهای هشیارانه را به اقدامات یک‌نوبتی تبدیل کنید