بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

کمیابی توجه را تسخیر می‌کند، چه صاحب ذهن بخواهد چه نخواهد

محاسبات پیچیدهٔ مرتبه بالا بیش از ۳۰۰ میلی‌ثانیه زمان لازم دارند. پاسخ‌های سریع‌تر به فرایندهای خودکار نیمه‌آگاه تکیه می‌کند. به‌این‌ترتیب، زمانی‌که افراد گرسنه واژهٔ CAKE را سریع‌تر تشخیص می‌دهند، به این دلیل نیست که تصمیم گرفته‌اند بیشتر روی آن تمرکز کنند. این اتفاق سریع‌تر از آن می‌افتد که آن‌ها بتوانند تصمیمی بگیرند.

کمیابی این کار را در سطح نیمه‌آگاه انجام می‌دهد. مقیاس زمانی بسیار کوچک در این آزمایش (بررسی نتایج به میلی‌ثانیه) برای مشاهدهٔ فرایندهای سریع انتخاب شده است؛ آن‌قدر سریع که در کنترل آگاهانه جای نگیرند.

آزمایش‌هایی مثل این برای این منظور طراحی می‌شوند که نشان دهند چه چیز در صدر ذهن افراد جای گرفته است. زمانی‌که یک مفهوم فکر ما را مال خود کند، واژه‌های مربوط به آن را سریع‌تر می‌بینیم. به‌این‌ترتیب زمانی‌که افراد گرسنه واژهٔ CAKE را سریع‌تر تشخیص می‌دهند، مشخصاً می‌بینیم که غذا در صدر ذهنشان جای گرفته است.

کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

این رفتارها نشان می‌داد که کمیابی چطور ما را تغییر می‌دهد. کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد.

این انتخاب خودِ افراد گرسنه نبود که از صحنه‌های دیگر فیلم بگذرند و به صحنه‌های مربوط به غذا توجه کنند. آن‌ها به انتخاب خود غذا را در صدر ذهنشان قرار نداده بودند. در حقیقت این گرسنگی بود که تفکر و توجهشان را تسخیر کرده بود.

مشکل اینجا بود که آن شرایط غذا را به مهم‌ترین چیز زندگی تبدیل می‌کند ... غذا به تنها موضوع اساسی زندگی فرد تبدیل می‌شود. و زندگی خسته‌کننده خواهد بود،

فکر و خیال راه‌اندازی رستوران، مقایسهٔ قیمت غذاها، و بالاوپایین‌کردن کتاب‌های آشپزی گرسنگی را تسکین نمی‌دهد. این‌همه فکرکردن به غذا، اگر هم تأثیری داشته باشد، برجسته‌کردن رنج گرسنگی است

علاقه‌شان برای پرداختن به مسائل آکادمیک را از دست داده بودند و بسیار بیشتر به کتاب‌های آشپزی علاقه‌مند شده بودند... وقتی هم که به سینما می‌رفتند، تنها صحنه‌هایی توجهشان را جلب می‌کرد که نشانی از غذا در آن‌ها وجود داشت. آن‌ها روی غذا متمرکز شده بودند. طبیعی است که وقتی درگیر گرسنگی مهلک هستید، دریافت غذای بیشتر ارجحیت خواهد داشت.

بسیاری از آنچه بر سرِ بدن‌های گرسنگی‌کشیده می‌آید روشن است. نشیمن‌گاه افراد شرکت‌کننده تا حد زیادی تحلیل رفته و نشستن برایشان دشوار شده بود؛ برای نشستن می‌بایست از بالش استفاده می‌کردند. اندازه‌گیری کاهش دقیق وزن به‌خاطر وجود ورم کار ساده‌ای نبود؛ ۶ کیلوگرم مایع اضافی به‌خاطر گرسنگی در بدن آن‌ها به وجود آمده بود.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند

کمیابی نوای مشترکی است که می‌توان از دل بسیاری از مشکلات جامعه شنید. این مشکلات در فرهنگ‌ها، شرایط اقتصادی، و نظام‌های سیاسی متفاوت اتفاق می‌افتند، اما همه‌شان زیر چتر کمیابی قرار می‌گیرند.

همان تسخیر خودکاری که به تمرکزمان کمک می‌کند در بقیهٔ شئون زندگی به یک مانع تبدیل می‌شود. ازآنجاکه کمیابی مشغولمان می‌کند، ازآنجاکه ذهنمان مدام متوجه آن است، ظرفیت کمتری برای دیگر بخش‌های زندگی خواهیم داشت.

قطعاً بدتان نمی‌آید که از این دورْ کار برای جبران عقب‌ماندگی خارج شوید، اما برای دریافتن چگونه انجام دادن این کار وقت ندارید. همین الان باید اجاره را پرداخت کنید. همین الان باید به ضرب‌الأجل پروژه برسید

این دو ویژگی، یعنی یک گام عقب‌بودن و ژانگولربازی، معرّف دام کمیابی است. زندگی در دام کمیابی یعنی کمتر داشتن از مقداری که می‌توانستی داشته باشی. یعنی تلاش برای جبران عقب‌ماندگی، پرداختن به هر توپ درست در لحظهٔ پایین آمدنش، شرایطی که نتیجه‌اش ملغمه‌ای آشفته است. بخش زیادی از این قضیه پیامد رفتار در شرایط کمیابی است که سؤالی مشخص را در پی دارد. چرا؟ اگر برای مدیریت منابعی ثابت راه‌های متفاوتی وجود دارد، چرا ما دنبال راهی می‌رویم که به‌شدت ناکارآمد است؟ چرا از این دام خارج نمی‌شویم؟

بازداریِ هدف سازوکار اساسی تونل‌زنی است. کمیابی یک هدف قدرتمند را ایجاد می‌کند (پرداختن به نیازهای فوری) که بازدارندهٔ دیگر اهداف و ملاحظات است.

این یک ویژگی اساسی ذهن است: تمرکز روی یک مفهوم بازدارندهٔ مفاهیم دیگر است. زمانی‌که از یک نفر عصبانی هستید فرایند بازداری رخ می‌دهد، و سخت می‌توانید به ویژگی‌های خوب او فکر کنید: تمرکز روی خصلت‌های آزاردهنده بازدارندهٔ خاطرات خوبی است که با او دارید.

اگر ردپای کمیابی را دنبال کنید، درنهایت به فراوانی خواهید رسید: رکودی که برآمده از رفتار ما در دوران رونق است،

اگر ردپای کمیابی را دنبال کنید، درنهایت به فراوانی خواهید رسید