بریده‌هایی از کتاب شکوه زندگی

وقتی کار آدم ساخته شده است که دیگر نتواند فکر کند

تو درک نمی‌کنی، خیلی چیزهاست که تو درک نمی‌کنی، و با این‌حال برایم عزیزی.

اصلاً خود همین عجیب نیست که خواسته‌ها و آروزهای آدمی تا آخرین لحظات عمر رهایش نمی‌کنند؟

اصلاً خود همین عجیب نیست که خواسته‌ها و آروزهای آدمی تا آخرین لحظات عمر رهایش نمی‌کنند؟

چند روزی را در ناامیدی می‌گذراند؛ انگار اول باید بالکل ناامید شود، تا بعد از آن همه‌چیز ممکن شود.

تو درک نمی‌کنی، خیلی چیزهاست که تو درک نمی‌کنی، و با این‌حال برایم عزیزی.

چرا به فکر زندگی خودتان نیستید؟ جواب روبرت این است که زندگی‌اش همین‌جا در این اتاق است، من کنار شما هستم و از لحظه‌لحظهٔ این زندگی لذت می‌برم. قابل درک است؟ دکتر با خود می‌گوید، برای مدتی مشخص، شاید بله. نگاهی به خودش می‌اندازد و می‌بیند زندگی هنوز سرجایش هست، و از آن راضی است، و بلکه بیش از همیشه از آن راضی است و به هر احمقانه‌ترین بهانه‌ای خوشحال می‌شود.

همه‌جا را شکوه فرا گرفته و آدم آمادهٔ افتادن در ورطهٔ گمراهی‌های کوچک است.

این فکر هم هربار برایش تازه و فراتر از درکش است.

روزها همچنان به‌سختی برای فرانتس می‌گذرند؛ حرف‌زدن هر روز برایش سخت‌تر می‌شود و همچنین کتاب‌خواندن. چند روز پیش، رمان جدید ورفل رسیده است و حالا فرانتس هرازگاهی با آهستگی تمام اما به‌طور منظم هربار چند صفحه از کتاب را می‌خواند.

همهٔ فکر و ذکرش شب پیش رو و کارهای هر ساعتش و قرارها و مداوا و وعدهٔ غذای بعدی است. هرشب با خودش می‌گوید که آیا فردا صبح می‌تواند از بستر برخیزد، صبح نگاهی به هوا می‌اندازد تا ببیند آیا می‌تواند به بالکن برود.

ناامیدی موذیانه‌ای گریبانش را گرفته است.

از بعدازظهر، گذر زمان عذاب‌آور می‌شود.

در سال‌های آشنایی‌اش با ف. بارها و بارها به این قضیه فکر کرده است و تصمیمش این بوده که بچه‌دار نشود. یا شاید هم زندگی این تصمیم را برایش گرفته است؟ با خودش گفته است یا نوشتن یا زن و فرزند؛ یا تنها ماندن یا در پیش گرفتن زندگی‌ای شبیه زندگی پدر و خواهرها.

همین که منتظر باشی، یعنی امیدت هنوز ناامید نشده است

فرانتس می‌گوید، همه‌اش مشتی کاغذباطله است، آدم باید هرازگاه بار خودش را سبک کند

تو هم از این که کنارمی راضی هستی، فرانتس؟ روزهای اول است و هیچ پرسشی پرسش نیست.