بریده‌هایی از کتاب آینده انقلاب اسلامی ایران

آزادی انسانیت انسان و آزادی حیوانیت او در آنِ واحد میسر نیست. آزادی انسانیت مستلزم محدودیت و در قید بودن حیوانیت است، و آزادی حیوانیت مستلزم دربند شدن انسانیت است.

یک موهبت، نگه‌داشتنش از به دست آوردنش آسان‌تر نیست اگر نگوییم مشکل‌تر است. خود ثروت، به دست آوردنش یک هنر می‌خواهد، خوب حفظ کردن و نگه داشتنش هنر بیشتری می‌خواهد. این مخصوصا در مُلک‌گیری صادق است. در قدیم می‌گفتند جهانگیری از جهانداری آسانتر است. انقلاب ایجاد کردن از انقلاب نگه داشتن آسانتر است. انقلاب را حفظ کردن خیلی دشوار و مشکل است

پدیده برهنگی بیماری عصر ماست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است مگر تعلق خاطر به ماه‌رخساری که خاطر از همه عالم به مهر او شاد است

من اسلامی خودمان را کشف کنیم، چگونه کشف کنیم؟ یکی این که با تاریخ خودمان آشنا شویم. دیگر این که با ایدئولوژی خودمان اسلام آشنا شویم.

بزرگترین هدیه‌ای که یک رهبر به ملتش می‌تواند بدهد «ایمان به خود» است، یعنی آن ملت را به خودش مؤمن کند.

نمی‌شود انقلاب را در آنِ واحد در دو مسیر متناقض حرکت داد.

در دین، بالخصوص دین اسلام، سیاست یکی از عزیزترین اجزاء است و جدا کردن سیاست از اسلام به معنی جدا کردن یکی از عزیزترین اعضای اسلام از پیکر اسلام است.

در واقع این طبقه حاکم است که در گوش روحانیت خوانده است که: چهره انقلابی به خود بگیر تا به موقع بتوانی انقلاب را ترمز کنی و به این ترتیب، هم خودت را حفظ کنی و هم ما را.

اسلام می‌گوید متعرض باش، مهاجم باش، قیام کن، شورش کن و وضع نامطلوب موجود را در هم بریز تا وضع مطلوب را به وجود بیاوری، و الّا نشستن و ناراضی بودن، از آن طرف هم آه کشیدن و آرزومند بودن کافی نیست، با آرزو چیزی به انسان نمی‌دهند. از آن طرف هم می‌گوید طلب و سعی و کوشش.

انسان به صورت لایتناهی آفریده شده یعنی در انسان آرمان لایتناهی هست یعنی هر وضعی که داشته باشد باز برتر و بالاترش را می‌خواهد، بر اساس اصلی که در قرآن هم هست و ریشه علمی و فلسفی دقیقی هم دارد و آن این است که انسان تنها با رسیدن به خدا و کمال مطلق الهی است که دیگر حالت بیزاری در او به وجود نمی‌آید و میل به این که از آنجا دور شود در او پیدا نمی‌شود (اَلَّذینَ امَنوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلوبُهُمْ بِذِکرِ اللهِ اَلا بِذِکرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلوبُ)

مشخِّص اصلی و اساسی انقلاب اسلامی ایران این است که یک انقلاب ایدئولوژیک است نه صرفا یک انقلاب مادی طبقاتی و یا یک انقلاب لیبرالیستی و آزادیخواهانه.

اسلامی که محتوایش از او گرفته شود، قواعد معیشتی نه از خود او بلکه از غرب گرفته شده باشد، اسلام نیست و رسالتی ندارد و نمی‌تواند رسالت داشته باشد.

برای اکثریت قاطع ملت ایران ایمان و اعتقاد راسخ به اصول اسلام و بی‌چون و چرا دانستن اصول اسلامی نه گناه است و نه عیب. آنچه می‌تواند گناه و عیب باشد این است که به اقلیت بی‌اعتقاد اجازه چون و چرا ندهد، که می‌دهد و داده است

آزادی فرد تا حدودی محترم است که ضربه به پیشرفت جامعه نزند، حقوق دیگران را از بین نبرد. خودآرایی زن محیط خانواده‌ها را خراب می‌کند، از راندمان کار در جامعه می‌کاهد.

اسلام دین سیاست است، اسلام دین اجتماع است.

استعمار غرب سالها بلکه قرنها کوشش می‌کرد در بی خبر نگه داشتن مردم. تا مردم بی خبر بودند خیال او راحت بود.

تا آنجا که اطلاع داریم بعد از این انقلاب اغلب مساجد خلوت شده، چرا خلوت شده؟ با این که آدم فکر می‌کرد بعد از انقلاب باید مردم بیشتر به مساجد هجوم بیاورند. علتش این است: قبل از پیروزی انقلاب یک سلسله مسائل برای مردم مطرح بود و آن مسائل در مساجد مطرح بود، مردم هم جمع می‌شدند، بعد از پیروزی انقلاب یک سلسله مسائل دیگر باید مطرح شود. مساجد خودشان را برای آن مسائل آماده نکرده‌اند و باید آماده کنند و مساجد باید احیا شود.

همین ایرانی که گندمش را از آمریکا وارد می‌کردند امسال با یک فرمان امام و با یک حرکت مردم ـ که شاید بیشتر از این هم می‌شود حرکت کنند ـ به آنجا رسید که در گندم خود احتیاج به دیگران ندارد.

سرمایه‌داری از آن جهت محکوم است که در بطن خود استثمار را پرورش می‌دهد.