بریده‌هایی از کتاب خطاب به عشق

هیچ چیز خسته‌کننده‌تر از این نیست که نقشی را بازی کنی که در آن تبحری نداری

دوست داشتنم عمیق و واقعی است و می‌خواهم که این عشق تمام زندگی‌ام را بگیرد

تو حرف‌هایی را که احساس نکرده باشی، نمی‌نویسی.

من فقط نیاز دارم این عشق را که به آن آ‌گاهم احساس کنم.

واقعیت این است که گذشت زمان مرا به تو نزدیک می‌کند. دیروز، در جاده، به تو فکر می‌کردم و با خودم می‌گفتم که اگر تو اینجا بودی چقدر با هم می‌خندیدیم. خوب می‌دیدم که تا کجا زندگی روزمره‌ام را پر کرده‌ای، در کوچک‌ترین جزئیات حضور داری، مو به مو به درونم خزیده‌ای. همین است که این خلأ و فراق را با خودم به این سو و آن سو می‌کشم، این گم‌گشتگی دلم را. نام تو را صدا می‌زنم اما خیلی دوری.

دوری از او که دوستش می‌داریم چقدر طاقت‌فرساست.

سال نو مبارک است با تو.

خوشبختی‌ای که تو با وجودت به من می‌دهی، فقط بابت همین که هستی (دور یا نزدیک) بسیار بزرگ است، اما باید اعتراف کنم که کمی مبهم و انتزاعی‌ست و انتزاع هرگز یک زن را ارضا نمی‌کند، دست‌کم در مورد من صدق می‌کند

من نخواهم زیست، نفس نخواهم کشید، فریاد نخواهم زد مگر با تو تا همیشه.

آسمان گرفته است. باد سردی وزیدن گرفته است. پاریس را انتظار می‌کشم.

صادقانه بگویم که دیگر نمی‌توانم بدون تو زندگی کنم.

آشفتگیِ از سرِ فکر و خیال دائمی و واگویه و محرومیتِ بی‌صدا. دیوانه شده‌ام و از آن می‌ترسم.

سرم از خواب‌زدگی زُق‌زُق می‌کند و از رؤیاهای بد سنگین شده است.

چرا سرنوشت بار دیگر ما را رو‌به‌روی هم گذاشت؟ چرا ما دوباره به هم رسیدیم؟ چرا این دیدار مجدد درست در همان زمانی بود که باید می‌بود؟ چرا چنین به باور رسیدم؟ ‌چرا؟

نمی‌توانم به این روزهای دراز که در راهند فکر کنم؛ روزهایی که بی‌اینکه تپش قلبم را در تنم احساس کنم می‌گذرند. روزهایی که به آخر رساندنشان خیلی سخت به نظر می‌رسد.

کاش می‌شد فکرم را برایت بفرستم که یک روز تمام پر از تو بوده است.

شاید آدم برای اینکه خودش باشد به بودن کسی نیاز دارد.

من با تو سرچشمه‌ای از زندگی را بازیافته‌ام که گمش کرده بودم.

وقتی آدم قلبش را سرد احساس می‌کند بهتر است خاموش باشد.

امروز چقدر به‌نظرم دیر می‌گذرد!