بریده‌هایی از کتاب خطاب به عشق

دوستت دارم. این کاری‌ست که انجام داده‌ام، بارها تکرار کرده‌ام، همین. باز هم تکرارش می‌کنم. دوستت دارم. دوستت دارم. دوستت دارم.

زندگی‌ام در طول این تعطیلات کوتاه در چند کلمه خلاصه می‌شود. فقط برای پرو لباسم از خانه بیرون رفته‌ام. بقیهٔ اوقات خانه بودم و کتاب می‌خواندم. می‌نوشتم. حرف می‌زدم. موسیقی گوش می‌کردم. کمی می‌خوردم. کم اما عمیق می‌خوابیدم و خیلی به تو فکر می‌کردم، به ما.

چیزی که باید با آن بجنگم خستگی نیست؛ تهی‌بودن و کسالتی‌ست که مرا در بر می‌گیرد

این درخت‌ها! رحمت است!

ساعت سه صبح خوابیدم. هیچ کاری نکردم: جلو پنجرهٔ باز و رو به پاریس و تمام شب به تو فکر کردم. به ما، به عشقمان.

حتی جدا از تو چیزی در من سکونت داشت. کس دیگری در این جهان بود که من با او یکی بودم. حتی خلاف خواست او و امروز خلاف خواست تمام جهان.

تو تنها کسی در دنیا هستی که می‌توانم برای آرام شدن به‌سمتش بروم.

ما چاره‌ای نداریم جز اینکه سرنوشت را بپذیریم بی‌آنکه به زانو درآییم.

خواهش می‌کنم هر چه گفتم فراموش کن. آن روز که ممکن است جملاتی زشت بر سرت فریاد بزنم، گوش‌هایت را ببند. مرا به‌شدت دوست داشته باش، به‌شدت. خودت را در آرامش و نور این زندگی که به هردومان هدیه شده تسکین بده.

رؤیایم این است که با تو زندگی کنم و قسم می‌خورم که آن‌قدر برایم می‌ارزد که از آن چشم نپوشم

بسیار اشتباه می‌کنم که این‌ها را به تو می‌گویم. اما در تمام دنیا به چه کس دیگری می‌توانستم بگویم؟

شب، خاطرات روز را در دفترم خلاصه می‌کردم. اما خلاصه کردن چی؟ چون دفتر خاطرات برای نوشتن اتفاقات است و هیچ اتفاقی هم وجود ندارد، به‌نظرت خیلی خالی خواهد رسید.

آغوشم را کمی به روی زندگی گشوده‌ام. دیگر در این فروبستگی نمی‌مانم، به غصه‌هایم مجال نمی‌دهم و می‌توانم در هوای آزاد تنفس کنم، بدون احساس خفگی.

زندگی کن، بدرخش و مشتاق و در پی زیبایی باش، هرچه دوست داری بخوان

رنج تنهایی و آزادی گریستن را ترجیح می‌دهم اگر هوایش به سراغم بیاید.

نمی‌توانم مردم و معاشرت با مردم را تحمل کنم؛ یا از دستشان فرار می‌کنم یا به‌سردی رفتار می‌کنم.

باید کاری بکنم. دنبال چیزهایی بگردم که به بهترین شکل از این رخوت ملال‌آورِ آمیخته به این اضطراب‌های شدید، بیرونم بکشد.

به اُمید دیداری زود، خیلی زود

خودت را زیبا، روشن، قوی حفظ کن. خودت را برای خوشبختی آماده کن. این یگانه وظیفه‌ای‌ست که ما داریم.

امروز خودم را در نهایت همه اندوه‌ها احساس می‌کنم.