بریده‌هایی از کتاب خطاب به عشق

تنها آرزویم این است که پیش تو باشم و حرف نزنم. مثل آن موقع‌ها که من بیدار می‌شدم و تو هنوز خواب بودی و من مدتی طولانی نگاهت می‌کردم

حرف زدنم را گم کرده‌ام

بیشتر از هر چیز دلم می‌خواست می‌توانستم تمام روحم را در چشمانم بگذارم و تا ابد، تا هنگام مرگم، به تو نگاه کنم.

فراموش نکن که آدمی در این جهان هست که همیشه و هر لحظه می‌توانی پیش او برگردی.

تمام زندگی‌ام را صرف مهار سایه‌هایم کرده‌ام

خودم را تنها و مطرود حس می‌کنم

جزئیات بیشتری برایم تعریف کن. هر چه به تو مربوط باشد برایم جالب است

امروز صبح این نامه را دوباره خواندم و مردد شدم که برایت بفرستم یا نه. اما با این همه خیال می‌کنم که این نامه به من شبیه است. آدم مجبور است همان باشد که هست.

سخت شکوهمند اما هولناک است که باید یکدیگر را وقت مخاطره و تردید هم دوست بداریم،

نوشته‌هایم دارند در من زندگی می‌کنند

اگر تو اینجا بودی همه چیز آسان‌تر می‌شد.

می‌دانم این اوقاتی که از همه چیز روگردانم خطرناک‌ترین اوقات روحی‌ام است. اوقاتی که می‌خواهم فرار کنم و در دوردست‌ها زندگی کنم، دور از هر کس و هر چیز که شاید بتواند به دادم برسد.

تو هرگز زیباتر از آن شبی نبودی که گفتی خوشحالی

گویی نوری تابیدن گرفت. چیزی میان ما جاری شد. شاید نگاهی، و حالا مدام احساسش می‌کنم؛ سخت، مثل روح که ما را به هم بسته و پیوسته است.

خودم را تنها حس می‌کرد

راه من خوشبخت بودن با توست.

فردا منتظرت هستم، چشم‌انتظارِ چهرهٔ نازت.

من خسته‌ام، به تو احتیاج دارم.

فقط یک روشن‌بینی وجود دارد: پی خوشبختی‌ رفتن. می‌دانم که هر چقدر هم گذرا باشد هر چقدر هم مخاطره‌آمیز یا شکننده، خوشبختی برای ما دوتا مهیاست اگر دستمان را سمتش دراز کنیم. حتماً اما باید دستمان را دراز کنیم.

‫ما همدیگر را اتفاقی دیدیم، همدیگر را بازشناختیم، تسلیم هم شدیم، عشقی آتشین از بلور ناب ساختیم، آیا به خوشبختی‌مان و آنچه نصیبمان شده حواست هست؟ ‫ماریا کاسارس، ۴ ژوئن ۱۹۵۰