بریده‌هایی از کتاب شایعاتی درباره‌ی جایی بهتر

تیتانیوم به این شغل افتخار می‌کرد؛ کاملاً خسته‌کننده، بی‌روح، پرزحمت بود و هیچ لذتی از انجامش نمی‌برد، در سیارهٔ آدم‌کوچولوها به این می‌گویند یک کارِ مهم واقعی.

عجیب‌تر آن‌که همیشه در اتوبوس می‌ایستاد حتی اگر تمام صندلی‌ها خالی بودند.

متأسفانه لبخند هنوز برای همه ارزان و در دسترس نبود.

«یعنی چی؟ من هیچ‌وقت هیچ‌جا راجع به هر چی که دوست داشتم، حرف نزدم.» «راجع به چیزی که خیلی می‌خوای با یه دوستِ نزدیک در میون بذاری، چیزی که نمی‌شه با آدمای دوروبرت حرفش رو بزنی.»

فکر جالبیه، فقط یه اشکالِ کوچیک داره. کسی جرئت این کار رو نداره.

«نگاش کنین بدبخت رو، خیال کرده نقاشه! هنرمنده! نگاش کنین، این دختر خیالباف هرزه رو.»

حتی وقتی خاطره را به خانه برد و با همسر عزیز و زیبا از یادآوری آن لحظات شیرین لذت بردند، باز حالش عوض نشد. در تمامِ عکس‌ها و فیلم‌هایی که با خاطره فروخته شده بود، تصویر تیتانیوم و همسرش با نرم‌افزارهای حرفه‌ای بنگاه جای تصویر زوج مالکِ خاطره گذاشته شده بود.

گویی یادش رفته بود این‌که پیشش می‌رود یک آدم است نه فلز یا گاز. مرد را دید.

بر اساس قوانین شهروندی سیاره که همین هفتهٔ پیش قانون صد میلیون و دویست هزار و هشتصدمش تصویب شده بود، دیدن کابوس‌هایی شبیهِ این‌ها جُرم و خیانت بود.

وقتی برای یک همسر عزیز و زیبا، به شرکت بزرگ و معتبر «تهیه و بسته‌بندی و پخشِ همسران دلخواه» درخواست داده بود، یک سال در نوبت ماند. این بِرَند، پنجاه سال با موفقیت به تولید انبوه همسرِ دلخواه مشغول است.

این بیرون، حالا آن‌قدرها هم به نظرش راحت و لذتبخش نبود. پاهایش را از خستگی روی زمین می‌کشید. اصلاً عادت به این همه فعالیت نداشت.

«برو بیرون حرفات رو انکار کن. آزادی‌ات رو بهت می‌دیم.» «این چه‌جور آزادیه که باید برم حرفامو انکار کنم؟»

رئیس ادارهٔ کل مرد میانسالی است که می‌گویند با بعضی خانم‌های اداره سَروسِرّی دارد. تیتانیوم شنیده بود که در کل مدیر بدرفتاری نیست، فقط با خانواده‌اش، زیردستان، دوستان، عابران توی خیابان، پستچی محله، مغازه‌دارن، رانندگان و چند گروه دیگر تند و گستاخانه برخورد می‌کند.

بعضی اهالی محله، که او را می‌شناختند، سلام و احوالپرسی گرمی می‌کردند. می‌دانستند کارمند ادارهٔ کنترل است و یک روز ممکن است به درد بخورد.

کسی گفت: «مثلِ خودمون پاپتی‌یه.» بلندگو گفت: «تصویب شد با اکثریت آرا.»

مثلاً اگر چراغ بنفش روشن می‌شد در آن‌جا و آن ساعت کسی نباید راجع به آینده‌اش فکر می‌کرد یا چراغِ خاکستری به معنی سکوت بود

بعضی وقت‌ها تیتانیوم دلش می‌خواست این معلم را با دست‌های خودش خفه کند، چون وقتی به حرف‌هایش فکر می‌کرد به نظرش می‌رسید همه‌چیز دوروبرش مصنوعی و نمایشی است. اصلاً خوشش نمی‌آمد کسی این‌طور با ذهنش بازی کند، ولی بعد نمی‌دانست چرا ناگهان دلش آرام می‌گرفت و فکر می‌کرد حرف‌های معلم آن‌قدرها هم بی‌ربط نیست.

«فکر نمی‌کنم مخالفت یا موافقت یه شخصِ زنجیرشدهٔ یه گوشه افتاده، در روندِ کار من هیچ تأثیری داشته باشه.» «با این حرف هم موافق نیستم.»

«مگه راه دیگه‌ای هم دارن آقای جیوه؟ وقتی هیچ‌جایی در کل این سیاره نیست که بشه توش ردی از عواطف و تجربه‌ها پیدا کرد، باید هم برن عشق یا شادی را از دکهٔ روزنامه‌فروشی سر چهارراه بخرن.

پیش از این، به نظرش بخشی از فرآیند نجات بود، نه زیبا، نه زشت، ولی این بار اصلاً آن همه انرژی را که صرفِ تخریب پلاتین می‌شد، نمی‌فهمید.